Colombia 2.0

Van het ongekend drukke Cali komen we in een super schattig dorpje terecht: Salento. Het is hier overduidelijk toeristischer dan de plekken waar we hiervoor zijn geweest, en het is te zien dat dit geld in het laatje heeft gebracht. Alle huizen hebben dakpannen (klinkt raar, maar een fatsoenlijk dak is in Colombia een statussymbool), de muren zijn gepleisterd en vrolijk geschilderd, en overal hangen kleurrijke bloemen. We hebben een hostel vlak naast het centrale plein dat wordt gerund door een heel leuk stel. We zijn er al eerder achter gekomen dat Colombianen vriendelijk zijn, maar in dit dorpje zijn ze allemaal echt ontzettend lief. Salento is de langste stop in onze reis, er is hier ook zo veel te doen! De eerste dag gaan we naar de nummer 1 bezoekersspot van het land: Valle de Cocora. Dit is een prachtige vallei waar een bos van waspalmbomen staat die wel 60 meter hoog kunnen worden. We lopen de lange route van 12 km en beginnen vroeg om de andere wandelaars wat voor te zijn. Onze voorsprong verdwijnt echter al snel omdat wij ons als groep niet zo snel verplaatsen, in plaats van 5 doen we bijna 8 uur over de track. Maar wat hebben we genoten! Eerst door het bos naar boven waardoor de flora en fauna langzaamaan veranderen, om te eindigen in de vallei met de palmbomen. De omgeving is prachtig en de uitzichten waanzinnig. Het is een slopende dag, maar wat was dit het waard!
De dag erna doen we een tour op een koffieplantage (Salento ligt in de koffie-driehoek). De plantage wordt al ruim een decennium gerund door een Engelsman die ons 3 uur lang enthousiast vertelt over de verschillende soorten koffieplanten, hoe ze bewerkt worden, en zijn persoonlijke geschiedenis hier. Het is heel interessant, maar de man houdt zo van praten dat we amper de tijd hebben om zijn informatie te verwerken, en na drie uur ben ik een beetje moe van zijn getetter. Gelukkig eindigt de tour met een demonstratie van ‘coffee-roasting' en krijgen we daarna allemaal wat koffie te proeven, zodat we weer wat kunnen bijkomen. De middag doen we rustig aan om krachten te sparen voor de volgende dag, aangezien we dan weer wat fysieke excursies op de planning hebben. De mannen gaan mountainbiken, en Lisanne en ik paardrijden. De helft van het vervoer in dit dorp gaat nog te paard, dus dat is makkelijk geregeld. Deze keer zijn er nog maar twee andere meiden bij plus de gids natuurlijk, dus een klein groepje, en dat is maar goed ook. Onze gids vraagt tijdens de rit meerdere keren of we het spectaculair vinden, en dit is precies het goede woord voor de route die we afleggen. We hebben gekozen voor de ‘Cascada'-tour (waterval-trappen), maar toen we die boekten hadden we niet bedacht dat we daadwerkelijk DOOR de watervallen zouden gaan rijden. Salento ligt vrij hoog, dus eerst gaan we steil naar beneden om op de bodem van de vallei te komen, wat al een paar prachtige uitzichten oplevert. Voor dit soort tochten moet je er maar blind op vertrouwen dat je paard weet wat hij doet, maar ik zit natuurlijk op het paard dat net zo loopt als Lisanne (haar woorden). Hij kijkt totaal niet waar hij zijn voeten neerzet, en als hij al kijkt kiest hij precies het pad wat niet handig is, waardoor we om de haverklap struikelen. Dit is vooral beneden in de vallei een uitdaging. Hier loopt de rivier, een snelstromend water over grote keien heen waardoor het een constante is van mini watervalletjes tussen de 20 tot 50 cm. En deze rivier moeten we 18 keer oversteken, de laatste keer recht tegen de stroom in de watervallen op… Vraag me niet hoe, maar onze kleine pony’s krijgen ons heelhuids aan de overkant en de berg weer op. Halverwege laten we de paarden even achter en klauteren naar een grotere waterval waar we in kunnen afdalen voor een foto-momentje, best glad en spannend maar supertof. Dus ja, als de gids ons vraagt of we de rit spectaculair vinden, kunnen we dat alleen maar volmondig beamen! Na deze rit zijn niet alleen de paarden maar ook wij bekaf, wat best goed uitkomt aangezien we een busrit van 7 uur naar Medellín voor de boeg hebben. We hebben zin in het volgende avontuur, maar vinden het verschrikkelijk jammer weer weg te moeten uit Salento. We hebben ons hart verknocht aan dit plaatsje en de mensen hier, wat een heerlijk plekje op de aarde is dit.
We komen midden in de nacht helemaal gesloopt in Medellín aan, waardoor we niet heel veel meer van de stad meekrijgen. De volgende ochtend hebben we gelukkig een wandeling met een local geboekt, waardoor we meteen een goed beeld van de stad krijgen. We lopen voornamelijk ‘downtown’, waar de meeste mensen nog nooit een buitenlander hebben gezien, dus we zijn het centrum van de aandacht (al wilden er eerder al mensen met ons op de foto en zijn we ook regelmatig aangesproken door verbaasde locals door het hele land die wilden weten wat wij in hemelsnaam daar deden). Het is absoluut niet negatief bedoeld; sterker nog, de Colombianen zijn erg dankbaar dat er überhaupt toeristen naar hun land willen komen na alles wat hier is gebeurd. Onze gids vertelt ons een paar uur lang verhalen die bijna niet te bevatten zijn. Over de guerilla- en paramilitaire oorlog, het drugs verleden (dit is natuurlijk de stad van Pablo Escobar – al wordt hij steevast niet bij naam genoemd omdat dat nogal gevoelig ligt bij de lokale bevolking), en alle afgrijselijke gebeurtenissen die deze als gevolg hadden. Over zijn twee ooms die een jaar door de FARC zijn gegijzeld, over een drive-by schietpartij op een voetbalveldje toen hij 15 jaar was waarbij vier van zijn vrienden zijn omgekomen en hijzelf twee kogels in zijn been kreeg. Hij vertelt over de huidige politieke situatie, de stappen die zijn ondernomen in de afgelopen 15 jaar om het land te krijgen waar het nu is, en de mentaliteit van de Colombianen. Eerder schreef ik al dat het een erg vriendelijk volk is, maar behalve dat zijn ze ook nog eens heel vrolijk en gelukkig. Onvoorstelbaar na alle ellende die ze hebben gezien. Onze gids vertelt ons dat het een soort overlevingstechniek is, dat de meesten na 60 (!) jaar oorlog ervoor kiezen om te vergeten en te vergeven, zodat het geweld eindelijk ophoudt. We eindigen de tour op een groot, leeg plein. Door de stad heen hebben we al meerdere standbeelden van de colombiaanse artiest Botero gezien, en hier op het plein staan er twee naast elkaar. Eén vogel die compleet uit elkaar gereten is, en één die nog intact is. We horen dat hier tijdens een festival een bom in het eerste standbeeld is ontploft waarbij 22 mensen om het leven zijn gekomen, waaronder een zwangere vrouw en een 7-jarig meisje. Botero heeft toen hetzelfde standbeeld nog een keer gemaakt en naast de andere gezet, één als symbool voor het verleden dat nooit vergeten mag worden, de ander als symbool voor een betere toekomst. De gids vertelt dat zijn land hard bezig is met opbouwen, en dat wij daar door onze komst onderdeel van zijn. Hij bedankt ons hiervoor en zegt dat wij voor altijd onderdeel zullen zijn van de toekomst van Colombia en Medellín in het bijzonder. Ik, Lisanne, en een aantal andere mensen in de tour hebben een brok in onze keel. In de 4 uur die deze tour duurde is het beeld van dit land veel duidelijker geworden, de verhalen waren aangrijpend en onze gids heeft een diepe, diepe indruk achter gelaten. Een absolute aanrader voor iedereen die ooit in Medellín op bezoek is.
Na de wandeling gaan we een andere absolute must doen; met de kabelbaan over de stad heen! Het is een goede manier om ook de buurten te zien waar je beter niet doorheen kunt lopen, en het geeft wat mooie uitzichten. We eindigen ver buiten de stad bij de ingang van een soort natuurpark en eerlijk gezegd hadden we daar niet op gerekend en lopen er wat doelloos rond. We halen iets te eten en pakken dan maar weer de kabelbaan terug. Op naar het hotel om onze spullen te halen, de aankomende twee nachten zitten we in een ander hotel. Hier hebben we, net als op de meeste plekken, een familie kamer geboekt. We verwachten net als in de andere hotels een simpele kamer met vier bedden en hopelijk eigen badkamer, en zijn totaal niet voorbereid op de suite die we krijgen. We worden naar de bovenste verdieping gestuurd en lopen een enorm vertrek in. Het is opgedeeld in twee delen, elk deel bestaat uit een groot bed, eigen badkamer en een soort zitgedeelte, en ’s avonds wordt het alleen maar spectaculairder als het donker is en we van hoog boven uitzicht hebben op de eindeloze lichtjes van de stad. Wat een kamer – alsof we bij ‘the rich and famous' horen!
De dag erna gaan we iets doen waar de jongens het al twee weken over hebben: paragliden boven Medellín. Zij en Lisanne hebben er onwijs veel zin in, ik was iets minder enthousiast en had in eerste instantie afgeslagen maar heb mezelf uiteindelijk gedwongen om ook mee te gaan. Ik ben op van de zenuwen als we op het veld staan, maar mag gelukkig als eerste weg en voor ik het door heb hangen we in de lucht. En dan is het toch eigenlijk wel heel erg gaaf. In het begin scheren we wat lager over bomen en watervallen heen wat supermooi is en ik geniet met volle teugen. Halverwege besluit mijn piloot het wat hogerop te zoeken, waarvoor we in een spiraal naar boven gaan. We laten de bossen voor wat het is en krijgen nu aan de ene kant een steeds breder uitzicht over de bergen, aan de andere kant over Medellín. Het is een waanzinnig uitzicht, maar behalve dat zo hoog van mij niet hoeft (ik ben echt niet zo dapper als ik had gehoopt), word ik ook steeds misselijker van het rondjes draaien, dus uiteindelijk zeg ik maar dat ik niet hoger wil en graag terug wil. Ik voel me, behalve spuugmisselijk en opgelucht, ook een enorme kneus als ik weer met twee benen op de grond sta. Dan landen de anderen binnen 2 minuten na mij ook en blijkt dat ik het gelukkig toch wat langer heb volgehouden dan ik dacht. Fantastisch om te zien hoe zij terugkomen, zelfs op 40 meter afstand is de grote lach op hun gezicht te zien. Ik hoef dit niet per se nog een keer te doen, maar het was toch wel tof en dit kan ik maar mooi weer aftikken!
Na Medellín splitten we op; de andere drie vliegen naar Santa Marta voor een meerdaagse jungletrek en komen dan naar Cartagena, ik pak direct de bus daarheen om wat extra dagen in die stad te hebben. Het is een rit van 14 uur, en ik kom in een totaal ander land terecht. Het is hier vlak en bloedheet, en de Latino cultuur is ingewisseld voor de Caribische. De eerste dag gaat helaas niet helemaal als gepland. Ik had bedacht mezelf even te verwennen en een privé-appartement voor een nacht te boeken, maar helaas bleek dit niet zo’n goede keuze. Het kost 2,5 uur (in de snikhitte met volle bepakking) om het appartement in te komen omdat het door de eigenaar opgegeven adres niet klopt en er vervolgens niemand aanwezig is om de deur open te doen. Vervolgens blijkt het niet privé (er wonen 2 gezinnen), noch schoon te zijn. En als klap op de vuurpijl breekt mijn sleutel in het slot waardoor ik 2 uur lang opgesloten in het appartement, maar buitengesloten van mijn kamer ben. Een hele dag weggegooid, wat heb ik er de pest in die avond. Vanaf dan wordt het gelukkig beter. De tweede dag bezoek ik het Caribisch Maritiem Museum, wat (verrassend) over de maritieme geschiedenis van Cartagena gaat. Van de oorspronkelijke bevolking, de aankomst van de Spanjaarden, de piraten-tijd, de belangrijkste aanvallen van de Engelsen en Fransen op de stad, de slag om de onafhankelijkheid van Spanje naar uiteindelijk de huidige marine. Het is super interessant, en volledig in het Spaans dus goed voor mijn taalontwikkeling. De rest van de dag loop ik wat door de oude stad heen en spendeer voornamelijk tijd op de oude stadsmuren. Uiteindelijk pak ik mijn spullen en vertrek naar een ander hostel, wat een opluchting! Ondanks dat ik nu mijn slaapkamer deel met 6 anderen, voel ik me hier veel prettiger. Het ligt ook middenin het centrum, naar het Paleis van Inquisitie, wat goed uitkomt want daar wil ik de dag erna heen. Het gebouw op zich is al een bezienswaardigheid: in 16e eeuwse Spaanse stijl met imposante deuren, marmeren vloeren en mooie binnenplaatsen. De benedenverdieping is gericht op het ontstaan van de inquisitie op dit continent, de bovenverdieping op de gehele geschiedenis van de stad. Vooral het stuk over het slavernij verleden is indrukwekkend (dit komt overigens op beide verdiepingen voor aangezien de slaven na aankomst hier door de inquisitie werden vervolgd omdat ze niet katholiek waren…). Op één van de binnenplaatsen vind ik een scène die een typisch voorbeeld is van waarom ik zo van dit rare continent houd. Vorig jaar in het zuiden was ik al verbaasd door de kerst-gekte, en dat is hier niet minder. Alles hier is voor kerst opgetuigd (van auto’s tot trappen tot wc-deksels), er staan overal kerstbomen en zelfs met 35 graden lopen er nog mensen met wollen kerstmutsen over straat. Dit museum doet daar ook aan mee. Op de binnenplaats die is gewijd aan executie methoden staat, tussen de guillotines, galgen en kanonnen, een grote kerstboom die volgehangen is met teksten die ons een vrolijke kerst wensen. Zelf snappen ze hier echt de ironie niet van, ik moet er wel hard om lachen. Na dit museumbezoek kan ik weer mijn spullen pakken en naar een ander hotel; mijn lievelings reisgenootjes komen die middag ook in Cartagena aan en we hebben de laatste nachten weer een vierpersoonskamer geboekt. De anderhalve dag die we nog hebben, lopen we nog naar het fort van Cartagena, wat het grootste koloniale bouwwerk is dat de Spanjaarden ooit hebben gebouwd, struinen we nog wat door de stad en lopen ook weer veel over de stadsmuren – wat een heerlijk plekje is dat met aan de ene kant uitzicht over de oude stad en aan de andere kant uitzicht over de zee. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten is het weer tijd om afscheid te nemen: zij vliegen terug naar Amsterdam en ik, tegen mijn natuur in, vlieg door naar Panama. Daar zal ik overstappen op een vervoersmiddel dat me meer ligt en doorbussen naar San José, Costa Rica!