Costa Rica (en Panama)

Na een bijzonder korte vlucht sta ik, met nieuwe paspoortstempel, eigenlijk heel snel buiten het vliegveld van Panama-stad, en pak meteen maar de taxi naar het busstation. Deze ligt aan de andere kant waardoor ik tijdens de rit een mooi overzicht krijg van de moderne wolkenkrabber hel die deze stad is. Het busstation is onderdeel van het grootste winkelcentrum van het land waar ik me een paar uur lang prima vermaak voordat ik om middernacht op de bus naar San José, Costa Rica, stap. Tot dusverre Panama.
16 uur later stap ik gebroken en gevouwen (in tegenstelling tot de zuidelijker gelegen landen vinden ze beenruimte hier overbodige luxe) de bus weer uit, op zoek naar mijn hostel. Aangezien is gebleken dat ik niet echt een talent heb voor het uitzoeken van leuke overnachtingsmogelijkheden ben ik hier wat gespannen over, maar voor deze keer blijk ik een fantastisch hostel uitgekozen te hebben. Het ligt middenin de stad, wat op zich niet heel veel uitmaakt want ook San José vind ik een betonnen jungle (qua natuur is dit continent ongeëvenaard, qua steden doen wij het in Europa echt beter). Het is de sfeer die dit hostel een hele fijne plek maakt. Als ik aankom ben ik moe van 30 uur reizen, plotseling alleen zonder reismaatjes, en kan totaal niet meer overzien wat er te doen is in dit nieuwe land en wat een goede route is. De stress spat van me af en onmiddellijk nemen de andere ‘bewoners' me onder hun hoede. Samen met hostel-eigenaar Mike stippel ik een plan uit. Aangezien het idee alleen al om de volgende dag om 5u op te staan en met al mijn spullen weer op stap te gaan me compleet overstuur maakt, raadt hij me aan om de volgende dag een vulkaan in de buurt te bezoeken en de dag erna weer verder te trekken.
De volgende ochtend, na een goede douche en nachtrust, voel ik me stukken beter en ga opgewekt op stap naar de vulkaan. Het lokale busvervoer is vrij simpel en ik hoef maar 1 keer over te stappen, dat moet goedkomen. Helaas, niet dus. Mijn overstap bestaat tijdelijk niet, aangezien de vulkaan momenteel zo actief is dat ze het park hebben gesloten. Er zit niets anders op dan teruggaan en San José wat te verkennen. Dit verandert verder vrij weinig aan mijn mening over de stad, maar op zich is een rustig dagje tussendoor ook niet verkeerd en ik laad weer helemaal op.
De volgende ochtend vroeg vertrek ik naar de Pacifische kust. Hier ligt één van de mooiste natuurparken van het land: Manuel Antonio. Mijn grote monstertas (nog niet in mijn affecties gestegen sinds de vorige reis) heb ik in het hostel in San José achtergelaten dus dat maakt verplaatsen een stuk makkelijker. Na een prachtige rit van vier uur dropt de bus me bij een paradijselijk strand. Wit zand, blauwe zee, palmbomen en zodra ik ga zitten komen twee leguanen nieuwsgierig kijken wat voor lekkers ik eventueel bij me heb. Dat is een goed begin! Het is een vrij druk strand, maar zoals wel vaker ligt iedereen op hetzelfde hoopje en als ik 5 minuten doorloop vind ik een praktisch privé stukje. Ik lig hier een paar uur te genieten en loop dan door naar het park. Er lopen verschillende korte tracks door de prachtige natuur en langs meer paradijselijke stranden, en het park zit vol tropische dieren. Naast veel vogels en een hert kom ik een groep doodshoofd aapjes tegen (met baby’s op hun rug!) die de aanwezige mensen totaal niet op lijken te merken en ons heel dichtbij laten komen. Brulapen laten wel van zich horen, maar laten zich helaas niet zien. Het meest indrukwekkend echter zijn de luiaards. Ik zie een tweetenige hoog in een boom hangen, helaas te ver weg om echt goed te zien, laat staan op de foto te zetten. In principe verplaatsen deze dieren zich alleen ’s nachts heb je een hele goede verrekijker nodig om ze overdag te kunnen bestuderen. Maar ik heb het waanzinnige geluk een drietenige luiaard tegen te komen die zich op maar twee meter hoogte heel erg langzaam tegen een boom op werkt. Ik ben hier zo van onder de indruk dat ik pas bedenk er een foto of filmpje van te maken als hij weer tussen de bladeren verdwijnt. Ach, de ervaring is belangrijker en wat was dit ontzettend gaaf om te zien! Na het park ga ik op zoek naar mijn hostel. Deze heb ik op aanraden van Mike geboekt, en wat ben ik hem dankbaar voor deze tip! Op de rand van een helling staan 5 bungalows naast elkaar die uitkijken over de jungle en de oceaan, waar recht tegenover mijn balkon de zon in onder gaat… Er verblijft op dat moment niemand anders in mijn bungalow en helemaal alleen lig ik in een hangmat dit spektakel te bekijken. Om me heen hoor ik niets anders dan krekels en vogels, wat is dit waanzinnig mooi! Het is de perfecte afsluiter van een hele, hele goede dag.
De volgende ochtend, weer heel erg vroeg, verlaat ik een beetje verdrietig Manuel Antonio. Er is verder niets nieuws meer te bezichtigen, maar wat had ik hier graag nog een nachtje verbleven. Het is echter tijd om naar Fortuna te gaan. Zowel volgens alle reisgidsen als volgens Mike het andere hoogtepunt van Costa Rica. Hier komen kost me de hele dag, maar ook nu is de rit weer mooi en kan ik genieten van de uitzichten. Eenmaal in Fortuna aangekomen krijg ik meteen de kriebels. Ik probeer ze te negeren, maar dit dorp voelt aan alsof het puur en alleen gebouwd is om toeristen geld uit hun portemonnee te kloppen. En na een onderzoek rondje blijkt dit ook zo te zijn. Costra Rica is vergeleken met de rest van Centraal- en Zuid-Amerika gillend duur (duurder dan Amsterdam…), Fortuna is echt volslagen idioot. Maargoed, ik ben er nu toch, dus besluit er maar het beste van te maken. Na een flinke discussie krijg ik uit het lokale VVV-mannetje getrokken dat het wel degelijk mogelijk is om een stuk regenwoud op eigen houtje te bezoeken (entree is nog steeds 25€) en daar ga ik de volgende dag heen. Ik ben nog nooit in een regenwoud geweest en volgens de brochures is het hier goed beestjes spotten, dus ik heb er veel zin in. Naast heel mooi en heel duur, is Costa Rica helaas ook heel toeristisch. Ik word steevast in het Engels aangesproken en wat de lokale cultuur precies inhoudt zou ik je niet kunnen vertellen, daar is niets meer van terug te vinden. In Manuel Antonio werd ik ook omringd door luide Amerikanen op slippers, maar daar was het zo mooi dat ik het van me af heb kunnen zetten. Dit park met regenwoud is echter nog vele malen drukker. Het park is een aantal hectare groot en ze hebben er 6 enorme hangbruggen opgehangen – de grootste is 100 meter lang en hangt op 45 meter hoogte. Tel daar de dieren bij op en dit park zou een parel kunnen zijn. Helaas is het ook hier zo druk dat ik 3 uur lang tussen groepen Amerikanen en, nog veel erger, Aziaten door schuifel. Deze zijn natuurlijk zo stil als ik tijdens een wedstrijd van Ajax ben, dus van enig tropisch regenwoud bewoner geen spoor meer te bekennen. Gefrustreerd verlaat ik het park weer. Ieder zijn ding natuurlijk, maar ik ga nog liever in een bak met vogelspinnen liggen dan dat ik een dag op een resort of een cruiseschip moet doorbrengen, en dit hele land voelt aan als een combinatie van beide (en ironisch genoeg daardoor geen vogelspin meer te zien). Als ik vervolgens van mijn kamergenootje hoor dat de vulkaantocht die ik de volgende dag wil doen maar tot halverwege de vulkaan gaat en dat het ook daar aansluiten in de rij op de paden is (en dat voor 40€) ben ik er klaar mee en vertrek een dag eerder dan gepland weer naar San José. Wat heb ik spijt dat ik niet nog een nachtje langer in Manuel Antonio ben gebleven.
Ik heb geen tijd meer om nog naar een ander deel van Costa Rica te gaan, maar vermaak me eigenlijk prima in San José. Ik ben weer terug in het hostel waar ik de eerste nachten ook zat. Dit hostel heeft een bijzonder bij elkaar geraapt zooitje bewoners. Heel af en toe komt er iemand aan die echt op doorreis is, maar het grootste deel verblijft om uiteenlopende redenen langdurig hier. De één heeft problemen met zijn bank, de ander met zijn verzekering, er is iemand aan het revalideren van een auto-ongeluk, ik heb mijn hoop in dit land een beetje opgegeven… En dan zijn er nog een paar die eigenlijk niet zoveel doen maar al wekenlang elke dag nog één nachtje bijboeken. Het zorgt voor een bijzondere sfeer. Ik was, net zoals met bijna alles, een laatbloeier als het op hostels aankomt (24 jaar bij mijn eerste overnachting), maar heb inmiddels als redelijk wat hostels versleten. Sommige heel goed, sommige heel gezellig, sommige verschrikkelijk, maar geen één die zo als een thuis voelt als deze. Samen hangen we in de tuin, woonkamer of het naastgelegen park en ik leer een aantal bijzondere en interessante mensen van over de hele wereld kennen. Het is onvermijdelijk dat een paar net uit de landen komen waar ik nog heen moet en ik krijg een paar fantastische tips om een ander fiasco zoals de afgelopen dagen in Costa Rica te voorkomen. Met kerstavond komen we allemaal bij elkaar om een filmpje te kijken, en het voelt echt als een leuke kerstavond met vrienden. Ik snap dat dit niet helemaal de bedoeling is van een verre reis en ook niet zo’n heel boeiend verhaal oplevert, maar ik geniet volop van deze twee dagen.
Bij mijn vertrek ben ik nog steeds in heftige tweestrijd wat betreft mijn gevoelens over Costa Rica. Ik snap waarom het wordt genoemd als één van de mooiste landen ter wereld. Het is helaas net zo toeristisch als dat het mooi is, en dat is niet voor mij weggelegd. Het is niet voor niets dat ik vorig jaar de gebieden die bijna onmogelijk te bereiken waren (Patagonië, Paraguay en de ravijnen van Brazilië), het diepst in mijn hart heb gesloten. Deze plekken zijn nog volledig authentiek en behalve een prachtige natuur was ook de cultuur heel bijzonder. Dit is echter een persoonlijke voorkeur, ik kan me voorstellen dat vele mensen geen zin hebben in zo’n loodzware reis. Costa Rica is in dat geval ideaal; iedereen spreekt Engels, overal worden excursies heen georganiseerd, als je niet specifiek vraagt om in de lokale munt te betalen wordt je automatisch in dollars gerekend en in alle natuurparken zijn brede, vlakke paden aangelegd waardoor het fysiek allemaal heel makkelijk is, en qua natuur is het oprecht het paradijs. Het is maar net waar je naar op zoek bent. Persoonlijk kan ik niet wachten om weer in verdwaald te raken in een land zonder structuur, begaanbare wegen, begrijpelijke taal en duidelijk vervoersschema.
Maar voordat ik daarheen ga, eerst een stop in de enige toeristische plek op de wereld waar ik zielsveel van hou: Amsterdam. Kerst en Oudjaarsavond zonder Sunshine, familie en liefde vond ik zo onverdraaglijk dat ik twee weken vakantie in eigen stad ga vieren. Half januari vlieg ik naar Guatemala om vanaf daar mijn reis, en blog weer op te pakken!

Fijne kerst en een gelukkig nieuw jaar aan iedereen ♡