Colombia

Daar gaan we weer! Dit jaar ga ik landen aftikken die al veel te lang op mijn verlanglijst staan. Te beginnen met Colombia, wat pas een jaar op de lijst staat, dan Costa Rica wat er al een jaartje of 8 op staat, en eindigend in Mexico - wat al 13 jaar lang bovenaan de lijst staat.
Na een onrustige vlucht met veel turbulentie landen we in Bogotá. Al in het vliegtuig heb ik besloten dit nooit meer te doen. Ik ben niet gemaakt om te vliegen (sorry, papa) dus als je er niet met de trein kan komen hoef ik er ook niet meer heen. Maar dan komen we bij de douane en als die een stempel in mijn paspoort ramt verdwijnen mijn opstandige gedachten meteen. Ik was vergeten hoe heerlijk dit voelt – we zijn begonnen! Vanaf dat moment verloopt alles eigenlijk heel soepel. Het door mij geboekte hotel heeft mijn reservering ook daadwerkelijk staan, dus dat is al een beter begin dan vorig jaar. Al snel na aankomst kom ik weer wat dingetjes tegen die me aan de vorige reis herinneren. Het is niet zozeer de Spaanse taal, de zon of de bergen, maar de kleine dingetjes die zo typisch voor dit continent zijn. Het suïcidale verkeer waarbij Amsterdamse fietsers burgerlijke volgers van de wet lijken; de mierzoete oploskoffie waar ze hier zo hard op gaan; de eindeloze vlooienmarkt op straat waar me, als ze zich boven de muziek verstaanbaar kunnen maken, de meest rare prullaria wordt aangeboden (of ik een boekenkast wil? Hij is opvouwbaar dus superhandig op reis. Nee? Een boomstronk met een afbeelding van Jezus dan?)… en langzaam begint het vertrouwd te voelen, alsof ik nooit weg ben geweest.
Ondanks de slechte weersvoorspellingen is het onverhoopt best zonnig, dus besluit ik ook maar het beste van mijn 4 dagen hier te maken en de stad wat te verkennen. Ik loop naar het westen het oude historische deel in om het Museo Nacional te bezoeken, naar het zuiden door het financiële district om tickets naar Neiva te kopen, en in het oosten struin ik door de winkelwijk. In totaal een cirkel van bijna 15km gelopen, en zo kom ik erachter dat Bogotá echt een hele lelijke stad is. Wat dan wel weer leuk is, is dat ik per ongeluk in een katholieke mis beland als ik een willekeurige kathedraal binnenloop. Wat een theater! Ik kan me niet herinneren ooit in een kerk te zijn geweest tijdens een dienst, dus dit is best een belevenis.
Gelukkig duurt het niet lang voordat Lisanne & co. arriveren, en ook zij hadden al besloten dat Bogotá niet per sé tot in detail bezocht moet worden, dus de ochtend na hun aankomst pakken we de bus naar Neiva, op naar het echte werk! Vanuit Neiva pakken we meteen de bus (en het laatste stuk de tuc-tuc) door naar Villa Vieja, we slapen die nacht in de woestijn. Het is prachtig hier, heel rustig en we zijn in cowboyland beland. We zien de één na de ander met een cowboyhoed op te paard schapen of geiten drijven of zich simpelweg van A naar B verplaatsen. We hadden gelezen dat dit ook een goede plek is om sterren te kijken, dus als het donker is maken we een wandeling. Er is geen straatverlichting te bekennen, dus dat is een goed begin, maar er schijnt wel een felle maan waardoor de sterren niet heel spectaculair zijn. Lisanne en ik worden echter beiden midden in de nacht wakker en dan is de maan weg, en zo kunnen we toch genieten van een fantastische sterrenhemel.
We staan er weer vroeg naast om voor de hitte de woestijn in te gaan. De Tatacoa is een surrealistisch landschap, dat het midden houdt tussen een Mars-landschap en het Wilde Westen. We lopen een paar uur rond tussen de formaties van diep oranje/ rood klei en vergapen ons aan de enorme cactussen. Blij dat we zo vroeg zijn gegaan, naar het einde toe komen we steeds meer mensen tegen maar het eerste uur hadden we dit prachtige landschap helemaal voor onszelf!
Kort na de wandeling beginnen we aan de lange reis naar San Augustín, waar we om 18.30 aankomen. Dan nog eventjes lopen naar ons hostel, best pittig met volle bepakking steil bergop, maar het was het waard. We komen terecht op een ecologisch droompark, waar we met z’n viertjes onze eigen boomhut met uitzicht over de vallei krijgen!
De volgende dag splitten we op; de jongens gaan raften en Lisan & ik gaan te paard een archeologische tour doen. Samen met nog 4 toeristen en een gids rijden we vier uur lang door de bergen waarbij we verschillende stops maken. Onze gids is erg aardig en weet heel veel wat hij, ondanks in het Spaans, heel duidelijk kan uitleggen, en hij vertelt ons veel interessants. Het volk wat hier vroeger leefde heeft duizenden standbeelden gemaakt waarvan er in de afgelopen eeuw flink wat zijn opgegraven, en wij bezoeken er een aantal. De standbeelden zijn gemaakt van de belangrijkste personen zoals koninginnen en sjamanen, en dienden na hun dood als deksel van hun sarcofaag. De standbeelden zijn naar de gelijkenis van deze personen gemaakt, en hun persoonlijkheid is aan de hand van dieren afgebeeld. Zo kan een standbeeld bijvoorbeeld oren van een aap hebben, snavel van een arend, en voeten van een panter. Ze waren ook gekleurd, maar de meeste beelden zijn 5000 jaar oud en toen konden ze alleen met natuurlijke hulpmiddelen kleuren. Onze gids laat zien hoe van bepaalde boomschors en bessen de kleuren geel, rood en blauw werden gemaakt. Er zijn maar twee beelden waar de kleur nog op zit, deze zijn ‘maar’ 2000 jaar oud – toen konden ze met mineralen kleuren, wat minder snel vergaat in de zachte bodem hier. De rit zelf is supertof. De andere vier hebben amper tot geen ervaring, dus krijgen wij de twee snelste paarden. Over het algemeen vliegen wij vooruit terwijl de rest er wat achteraan hobbelt. De gids vindt het allemaal prima, en als hij doorkrijgt dat we elkaar aan het filmen zijn tijdens het racen komt hij bij ons rijden om filmpjes van ons te maken. Zijn paard houdt de onze echter bij lange na niet bij waardoor we op de filmpjes telkens voorbij schieten en dan in de verte verdwijnen – wat eigenlijk ook wel heel tof is om te zien.
De dag erna is het weer tijd om te vertrekken – richting Popayán deze keer. We worden bij het hostel opgehaald door een wat groot uitgevallen jeep die ons helemaal naar onze eindbestemming brengt. Klinkt goed, was het niet. In tegenstelling tot grote bussen kunnen deze kleine monsters natuurlijk veel harder de bocht door en daar maken de chauffeurs gretig gebruik van. Binnen een halfuur ben ik spuugmisselijk, en dan gaan we een nationaal park in met onverharde wegen. Daar had ik vorig jaar in Chili al geen beste ervaringen mee, en deze is nog vele malen erger. Ruim anderhalf uur lang worden we zo heftig door elkaar geschud dat ik uit pure wanhoop in tranen uitbarst. Op dat moment zijn we pas halverwege… Wat ben ik jaloers op mijn reisgezelschap die in deze hel rustig slapen, lezen en een filmpje kijken.
Vanuit Popayán willen we graag een vulkaan bezoeken waar een prachtig park omheen zou liggen. Als we die ochtend echter helemaal klaar om te gaan om 7u bij de balie gaan vragen hoe laat de tours gaan, blijkt de laatste al een kwartier weg te zijn… Dan maar zelf die kant op. Het is een stuk met de bus en dan nog 2,5 km de berg op naar de ingang van het park, waar ons wordt verteld dat vanaf daar alleen hele lange wandelingen te doen zijn, maar dat er terug naar beneden nog een wandeling van 5km is waarbij een lagune en een condor-rots wordt gepasseerd. Aangezien we de laatste bus weer terug naar Popayán moeten hebben, besluiten we het eind weer naar beneden te lopen en die route te pakken. Helaas komen de aanwijzingen die we hebben gekregen totaal niet overeen met de werkelijkheid en we lopen flinke tijd langs de weg. Op zich is het een zandweggetje waar amper verkeer rijdt dus dat is prima, het jammere is alleen dat er terwijl wij daar lopen een dik wolkendek de bergen doortrekt waardoor het hele uitzicht wordt ontnomen. De condor-rots vinden we uiteindelijk wel, helaas geen condor te bekennen. Na een paar uur zijn we het zat en besluiten aan de weg te gaan zitten om een bus tegen te houden. Volgens de Lonely Planet gaat de laatste om 5uur en volgens de locals om 3.30, dus als om 2u gaan zitten gaan we er vanuit dat er nog wel wat langskomt. Uiteindelijk wachten we ruim 3 uur en zijn inmiddels al teruggelopen naar de ingang van het park, als er een bus de andere kant op langs komt. We vragen die chauffeur hoe laat onze bus komt, en zo horen we dat er geen bussen meer gaan… We zijn nat, koud, hongerig, en de wanhoop nabij. Popayán ligt 30km verderop en binnen een halfuur is het donker… Waar we staan zijn wegwerkers bezig hun dag af te ronden, dus we besluiten aan hen te vragen of zij richting Popayán gaan, en zo ja of we met hun vrachtwagens mee terug kunnen rijden. Ze vertellen ons dat de cabine vol zit, of we het erg vinden om in de laadbak mee te liften? Onze hele dag is in één klap goed! De laadklep zit vol met aarde waardoor we over de cabine heen kijken terwijl we naar beneden denderen. En als we onder de wolken komen kunnen we dus ook eindelijk genieten van de prachtige omgeving. Halverwege stoppen zij, en zorgen ervoor dat er een local wordt gebeld die ons helemaal terug naar ons hostel brengt. Deze lieve man vertelt ons een uur lang over zijn leven, gezin en over Colombia, hartstikke leuk. Zo is deze verloren dag toch nog een succes geworden!
We hebben goed tempo in onze reis zitten, dus de ochtend erna vertrekken we naar Cali. Hier verblijven we 1 nachtje in een schattig oud buurtje, en trekken daarna meteen door. Onze fantastische reisleider Guus heeft op 3 uur van Cali aan de Pacifische kust een paradijselijk hostel gevonden in de jungle. We kunnen onze grote tassen in ons hostel in Cali laten en vertrekken, eerst met de bus en het laatste uur met een vissersbootje, al een excursie op zich. Het hostel ligt aan het water, dus aan de ene kant hebben we uitzicht over de zee en strand met palmbomen, aan de andere kant ligt het oerwoud – fantastisch! Er is gelukkig wel stroom, maar geen wifi, dus samen met de andere 15 gasten zijn we even helemaal van de wereld afgesloten. Heerlijk. Vanuit de keuken komen fijne lokale visgerechten dus we eten lekker, wandelen wat over het stand, puzzelen wat, kletsen wat, en genieten vooral van de ontspanning. Op de tweede dag doen we een ‘Waterval & cascada tour'. Hiermee varen we langs de stranden en mangrove om eerst bij de cascadas uit te komen, dit is een soort trap van watervallen. Midden door de jungle loopt deze, en hier klauteren we een uurtje rond en liggen lekker in het water. Dan varen we verder om uit te komen bij twee watervallen die van 20 meter hoogte in de zee kletteren. Niet zo indrukwekkend als Iguazú vorig jaar, maar zeker met het varen erbij een hele toffe tour!
Na twee nachtjes in het paradijs is het weer tijd om verder te gaan, eerst nog een nachtje in Cali overnachten en dan weer door naar de koffie driehoek en Valle Corcora, daarover de volgende keer!