Kenia

Kenia - het land waar we besluiten het allemaal net wat anders te doen. Van tevoren wilden we naar de grote hotspots als de Masaai Mara en Amboseli, maar na de safari in Oeganda zien we geen meerwaarde van nog meer gamedrives en besluiten we alle gebaande paden links te laten liggen. Vanuit Kigali komen we na een bijzonder stressvolle overstap in Nairobi aan in Mombasa. Wat een overgang. Was Rwanda schoon, redelijk geordend met goed geasfalteerde wegen, deze stad is het tegenovergestelde. Het is één grote chaos van steegjes en modderige hobbelwegjes en het krioelt van de mensen, motoren, tuc tucs, vee en andere weggebruikers. Als we door een wel heel naar steegje rijden en ik net denk 'mijn god, je zal er wonen', stopt onze chauffeur en meldt ons dat hier ons hotel is. Top. Gelukkig zijn we hier maar één nacht op doorreis, en we komen redelijk laat aan, dus de deur hoeven we niet echt uit. Vanwege de benauwde bloedhitte in onze kamer brengen we veel tijd op het dak door. Vanaf hier hebben we goed uitzicht op de omgeving. We zijn omringd door platte daken en moskeeën, 's avonds blijft het een lawaai van toeters en schreeuwende mensen, en het stinkt nogal nadat iemand bij ons in de steeg besluit een fikkie te stoken. Ik heb meer het idee in het naburige Mogadishu te zijn dan in Kenia. De volgende ochtend gaan we even de deur uit om boodschappen te doen, en op de terugweg worden we vrolijk gedag gezegd door de prostituees bij ons voor de deur. Terug op het dak zien we deze dames ook weer zitten, duidelijk onder de invloed en luid schreeuwend ruzie makend met elkaar. Let wel - twee van de vier dames hebben een boerka aan. Wat een wereld.
Later op de ochtend stappen we op een matatu (openbaar vervoer bestaande uit bestelbusjes), op weg naar Watamu. Deze plek is ons aangeraden door Kenianen zelf, en nog redelijk onontdekt. Vanaf de matatu halte nemen we weer de tuc tuc naar onze ecolodge, en dan komen we in een waar paradijs terecht. Tussen de palmbomen, op het witte zand, staat onze rieten hut. Douchen doen we buiten in de openlucht achter een rieten scherm. Op een minuut lopen ligt de mangrove en het strand van de Mida Kreek. Er is geen elektriciteit, vooral geen WiFi, maar wel een schitterende omgeving en 's avonds een waanzinnige sterrenhemel. We blijven hier drie dagen, liggen op het strand, gaan nog met een bootje langs de dolfijnen, snorkelen tussen het koraal, hangen wat om het kampvuur, en komen helemaal tot rust. Daarna verhuizen we naar Watamu zelf, waar we bij Mama Nancy (een echte Big Momma) in haar guesthouse verblijven. Hier zitten we midden in het centrum en praktisch op het strand, dus erop uit gaan is nu wel makkelijker. We bezoeken de Turtle Watch, een mooie organisatie die zich voornamelijk inzet op het helpen van zeeschildpadden. Daar zijn ze 20 jaar geleden mee begonnen, maar realiseerden zich al snel dat hun zeeschildpadden ziekenhuis alleen bestrijding van een symptoom was, en hebben zich nu ook toegelegd op bestrijding van de oorzaak. Natuurlijk helpen ze veel schildpadden die door haaien zijn gebeten, de enige schildpad die ze op dit moment in behandeling hebben is geopereerd aan tumoren. Maar de grootste boosdoeners, hier heb ik vorig jaar ook al over geschreven, dat zijn wij mensen. Het absolute merendeel van de schildpadden die zij helpen zijn vast komen te zitten in vissersnetten, verstrengeld in plastic geraakt, hebben veel plastic gegeten of zijn slachtoffer van stropers geworden. Nog steeds - het is echt te ziek voor woorden - zijn er mensen die graag schildpaddensoep eten omdat ze denken dat hun seksleven daar beter van wordt. De dame die ons rondleidt vertelt ons dat ze een paar weken geleden nog is opgebeld door iemand die zag wat deze organisatie deed en vroeg of zij schildpad-olie voor hem kon regelen. Let wel: deze olie zit alleen ónder het schild, en het dier moet dus hartstikke dood om daaraan te kunnen komen. Wat een walgelijke idioot ben je dan. Gelukkig begint de omgeving hier door het werk van deze organisatie ook door te krijgen dat dit echt niet oké is. Dit komt door het harde werk van de vrijwilligers, naast het ziekenhuis gaan ze nu ook langs scholen, gemeenschappen, bieden ze vissers andere mogelijkheden van inkomsten, herplanten mangrove en organiseren 'beach clean-ups'. Wat een fantastische organisatie. Ze leven geheel van donaties, en vertellen dat sinds kort Disney één van hun vaste donateurs is. Een goede reden om nog meer van Disney te houden.
We bezoeken ook Bio-Ken, een slangencentrum. Deze mensen komen opdraven als iemand een slang in zijn huis of tuin vindt (en er zijn hier nogal wat giftige slangen), en behandelen naast gewonde slangen ook enorme hagedissen, landschildpadden en kameleons. Daarnaast doen ze ook onderzoek, maken tegengif, en leiden doktoren op om mensen met slangenbeten te helpen. Een aantal slangen en de kameleons mogen we ook vasthouden. De kleine slangetjes vind ik supertof, de bijna twee meter lange slang die we aan het einde vast mogen houden stuwt stiekem wel wat adrenaline door de aderen heen.
Daarbij gaan we langs bij de Gede-ruïnes, een stad die ongeveer 900 jaar geleden is gebouwd en waar 3000 mensen woonden. In de 17e eeuw is deze stad plotseling verlaten, en sindsdien overgelaten aan het oerwoud. Begin 20e eeuw is zij herontdekt en nu is het oude binnengedeelte, waar de rijksten woonden, redelijk vrij gemaakt van oerwoud en te bezoeken. We huren voor een paar euro een gids, en ondanks dat hij ons veel informatie over de stad kan geven (als we hem tenminste kunnen verstaan), zijn we niet blij met de beste man. Hij reageert bijzonder denigrerend op onze vragen, reageert ook denigrerend als we geen vragen hebben, en schreeuwt mij op een gegeven moment toe dat ik op moet letten als ik even een foto wil maken. Het toppunt volgt bij het gerechtshof voor vrouwen. Nou snap ik dat een paar eeuwen geleden er andere regels in de wereld golden dan nu, en daar kan ik best mee leven. Onze gids echter, besluit het persoonlijk te maken en vraagt zonder omhaal aan Lisanne en mij hoe wij zouden reageren als onze mannen meerdere vrouwen zouden trouwen. Dat vinden wij niet zo'n gezellig idee, en als we dat zeggen wordt ons doodleuk vertelt dat wij jaloers en bezitterig zijn en dat dat niet goed is. Niet alleen als vrouw, maar ook als gids sta ik met mijn oren te klapperen. Daar is de discussie nog niet mee afgelopen, want de gids haalt nog een keer aan dat mannen met meerdere vrouwen moeten kunnen trouwen, en dat die vrouwen hun man trouw moeten blijven, gehoorzamen, en goed voor hem moeten zorgen. Als wij daarop op onze eigen genuanceerde, rustige manier meedelen dat wij daar wat van vinden, is de discussie wel snel afgelopen. Ik weet dat dit de gevolgen zijn van afgelegen plekken in andere culturen opzoeken, maar deze kerel is de eerste die echt goed het bloed onder mijn nagels vandaan haalt. Gelukkig kunnen we daarna uitstomen bij Mama Nancy, die ook een zeer duidelijke mening over dit soort zaken heeft. Niet geheel toevallig is deze dame getrouwd met een Finse man, want ik vermoed dat bij de gemiddelde Afrikaan met dit soort denkbeelden de teelballetjes snel terug omhoog kruipen als deze vrouw ze aankijkt. Wat een topwijf.
Al deze plekken bezoeken we weer met ons favoriete voertuig: de boda-boda (motor). Met rugzak en al is helaas een tuc tuc nodig, maar als we die niet hebben zitten we waar mogelijk achterop een motor. In Rwanda had ik het thuisfront geruststellend meegedeeld dat we allebei een eigen motor hadden en het verkeer nog wel meeviel en we ook echt een helm op hadden. Zulke gekke dingen als de locals zouden we echt niet doen. Dat idee vliegt hier in Kenia binnen 3 seconden het raam uit. Helmen doen ze hier niet aan, en er zijn niet altijd twee motoren beschikbaar. Dus zitten wij regelmatig op slippertjes, in korte broek, zonder helm, met z'n twee achterop een motor die met noodgang door het verkeer vliegt. De geit of meubulair die de meeste locals nog op schoot hebben laten we wel achterwege. Sorry mama, sorry papa, maar het is zo leuk. In eerste instantie dachten we dat zo op elkaar geplakt in deze hitte helemaal niet fijn zou zijn, maar door de vaart koelen we goed af en het is eigenlijk best gezellig. Gezien dat ook hier de prijzen voor een ritje lachwekkend laag zijn, besluiten we ook stukken die we makkelijk kunnen lopen op de motor te doen. We worden er bijna nog vrolijker van dan van alle excursies.
Op onze laatste avond in Watamu schuiven we op het strand naast ons hotel aan bij een lokaal tentje. Er zijn hier wel wat toeristen, maar die blijven allemaal in hun eigen resorts. Dat wij in dit tentje gaan zitten, vinden de locals zo leuk dat we op handen worden gedragen. We vragen om de kokoswijn waar we van hebben gehoord en wel eens willen proberen, maar die hebben ze helaas niet dus gaan we gewoon aan het fris. Een half uur later verschijnt de manager Safari met een fles kokoswijn, hij heeft iemand op pad gestuurd om een fles voor ons te kopen omdat hij zo graag wil dat we het proeven. Deze hele fles krijgen we van het huis. Hij komt gezellig bij ons zitten om mee te drinken. Het spul smaakt naar urine, maar ze zijn allemaal zo enthousiast dat we het niet over ons hart verkrijgen om ze dat te vertellen en we drinken het braaf op. Ondertussen leggen de vissersbootjes naast onze tafel aan en de vissers komen ons trots hun vangst van de dag laten zien. We kunnen ons wel voor ons hoofd slaan dat we niet eerder bij dit soort tentjes zijn gaan zitten. De volgende ochtend voor vertrek hebben we beloofd om bij ze te komen ontbijten en als we aankomen is de hele zaak al in rep en roer. In principe serveren ze geen ontbijt, maar speciaal voor ons hebben ze het mooiste tafeltje gedekt met een bloemetje erop en we krijgen een schaal Afrikaans eten voor ons neus waar een hele familie van kan eten. Iedereen wordt ingezet om ons allerlei lekkernijen te brengen. Safari heeft zijn beste vriend Ali opgetrommeld en na het ontbijt nemen ze ons mee naar het Love-Island. Het is een pittige wandeling in de bloedhitte, maar wel heel mooi langs de kliffen, witte standen, en azuurblauwe zee. Het eiland zelf is inderdaad schitterend. We lopen er omheen en ze laten ons al het kleine zeeleven zien. Zwarte en witte zee-egels, 'Michael Jackson' zeesterren (vanwege de manier waarop deze dieren zich al moonwalkend verplaatsen), enorme grote rode zeesterren en prachtig gekleurde krabben. Wat een paradijs is dit. Na de wandeling terug drinken we nog wat in hun café, en vragen dan om de rekening. De gehele tijd ging in ons achterhoofd dat we hier wel een rekening voor zouden moeten betalen, aangezien we na de wijn de avond ervoor niet gedrogeerd waren zullen ze wel geld willen hebben, toch? Maar nee, onvoorstelbaar genoeg hebben ze dit echt volledig voor hun plezier gedaan. Als wij erop staan ze toch iets te betalen - ze hebben ons verteld dat toerisme hun belangrijkste bron van inkomsten zijn en dat dit laagseizoen heel zwaar voor ze is - zijn ze oprecht verbaasd en blij. Wat een schatjes.
Daarna is het toch echt tijd om naar Malindi te vertrekken. Deze stad ligt iets noordelijker aan de kust, en heeft wel wat weg van Mombasa (al iets het iets minder hectisch en overweldigend). Hier zien we de effecten van het wegtrekkende toerisme, Malindi is één en al vergane glorie. Het strand staat vol met verlaten resorts die ooit een luxe paradijs moeten zijn geweest. Ook hier merken we weer hoe wanhopig ze de toeristen willen houden. En in die wanhoop hebben ze een hele goede conclusie getrokken: om toeristen te houden, moet je ze niet lastig vallen. We zijn tot nog toe bijna niet aangesproken door straatverkopers of mannen met liefdesverklaringen, en de sporadische keer dat iemand echt opdringerig is, wordt die door andere locals binnen een paar seconden weggestuurd. Dit is een openbaring waar veel toeristenoorden nog achter moeten komen, en wat is het ontzettend fijn om zo over straat te kunnen lopen en alleen maar warm te worden begroet zonder te worden lastiggevallen.
Vanuit Malindi vliegen we in een heel, heel klein vliegtuigje in een uur naar Nairobi. De vlucht was flink vertraagd, waardoor we pas om half 11 doodop bij ons hotel aankomen. Daar wordt ons doodleuk verteld dat ze onze kamer hebben weggegeven en dat we de poort niet eens in mogen. Lisanne en ik zijn in ons leven niet zó kwaad geweest, en dan mogen we toch naar binnen. Daar houdt de pret helaas wel op, we worden in een soort woonkamer gedumpt en pas om 2u 'nachts komt er iemand om ons naar een kamer te brengen. Als wij deze persoon meedelen dat we niet heel blij zijn met deze behandeling, zegt hij dat we arrogant en onbeschoft zijn en wil ons eigenlijk op straat zetten. Om 2u nachts, in een best wel ghetto achterbuurtje. Dat laten we niet gebeuren, en uiteindelijk kunnen we dan toch naar bed. Voor welgeteld 4 uurtjes, want de volgende ochtend vroeg worden we opgehaald voor een twee-daagse safari. Zodra de chauffeur ons ziet stelt hij voor het schema om te gooien - we zouden gaan fietsen, een ravijn bezoeken en de volgende dag gaan paardrijden en een game-drive doen. Wij zijn op dat moment niet meer in staat om echt iets te doen, dus vraagt de gids (Peter) of we de eerste dag niet gewoon de game-drive willen doen. Dan hoeven we alleen maar in de auto te hangen. We kunnen wel janken van geluk. De game-drive doen we bij het Nakuru meer, waar we voor het eerst zebra's zien! Ook zien we een soort hele grote cavia's en kunnen we minutenlang een hyena volgen. Katachtigen zien we helaas niet, maar toch een hele toffe middag en vooral fijn dat we tussendoor bij hebben kunnen slapen in de auto.
De volgende dag is onze laatste dag in Kenia, en is dus helemaal volgepropt met supertoffe dingen. We beginnen de ochtend bij het Naivasha meer, een park zonder roofdieren. Daar stappen we op onze paarden en gaan twee uur lang rijden. De stallen staan middenin het park, dus we zijn nog geen vijf minuten onderweg en dan staan we al naast een giraffe. Het wild heeft veel meer vertrouwen in paarden dan in auto's, en dus kunnen we ongekend dichtbij komen. Op minder dan drie meter afstand staan we op onze - wat nu lijkt ieniemienie - paardjes naar dit schitterende dier te kijken. We rijden verder en komen naast nog heel veel andere giraffes, nu ook zebra's, gazelles, waterbokken, buffels en voor het eerst ook gnoes tegen! En overal kunnen we zo dichtbij komen, het is onvoorstelbaar. We gaan in vliegende galop over de savanne, tot de buik van ons paard het meer in, en hebben de tijd van ons leven. We hebben in meerdere landen toffe paardrijtochten gedaan, maar deze steekt echt met kop en schouders boven de rest uit.
Na het paardrijden gaan we naar Hell's Gate, een naastliggend park met compleet andere natuur. Geen meer hier, wel enorme rotsformaties en kliffen. Ook hier (bijna) geen roofdieren, dus deze doen we op de fiets. Ook hier komen we weer heel dicht in de buurt van wat wild, en dat voelt toch echt heel anders op de fiets dan vanuit de auto. We fietsen 8 kilometer door dit schitterende landschap en komen dan aan bij een ravijn. Daar gaan we drie kilometer doorheen lopen met onze gids. Water en lava hebben onwerkelijke vormen uitgesleten op enorme dieptes, het landschap is zo irreëel dat hier zelfs Lara Croft's Tombraider is opgenomen. Na een goed uur klauteren en klimmen komen we weer terug bij de fietsen. Het is inmiddels 1u 's middags, 30+ graden, en in de brandende zon moeten we nu 8 kilometer heuvel op fietsen. De naam Hell's Gate is bijzonder toepasselijk voor dit park. Uiteindelijk presteren we het om in 45 minuten boven te komen, en zijn dan flink moe van de dag. En dat is maar goed ook, want Peter brengt ons terug naar Nairobi waar we de komende 12 uur opgevouwen in de bus mogen zitten op weg terug naar Oeganda. Kenia - we hebben het net wat anders gedaan dan alle websites en boeken aanraden, en wat zijn we daar blij mee. De algemene hoogtepunten die we hebben gemist hebben we met heel veel liefde ingewisseld voor de spectaculaire hoogtepunten die we zelf hebben uitgekozen!