Oman

Na een lange busrit, die om 21.30 in Muscat had moeten eindigen maar uiteindelijk pas om 2u ‘s nachts aan komt, ben ik mijn eerste dag in Oman niet heel erg productief. Daarbij is vrijdag de heilige dag in de Arabische wereld en is dus alles dicht, een goed excuus om niet verder te komen dan het zwembad op het dak van het hotel. Oman is één groot gebergte, wat letterlijk doorloopt tot aan de zee. Muscat is dan ook een beetje raar gebouwd, het is vrij smal maar wel kilometers lang. Hoogbouw is nergens in het land toegestaan, dus met 7 verdiepingen is mijn hotel een van de hoogste gebouwen van de stad – wat een opluchting na Dubai. Vanaf het dak heb ik dus uitzicht over de bergen, de stad en de zee. Heerlijk rustig begin van mijn verblijf in Oman!
Oman is het enige land wat vanaf het eerste moment in al mijn reisplannen is voorgekomen. Sterker nog - Oman is de reden waarom ik, terwijl alle plannen om mij heen aan diggelen vielen, zo stug aan het Midden-Oosten ben blijven vasthouden. Het hoogtepunt zou dus hier op het einde moeten zitten en de verwachtingen liggen torenhoog. Het gene wat mij het meeste naar dit land trok is de Wadi Shab oase, en daar trek ik dus zo snel mogelijk heen. Oman is zonder eigen auto praktisch niet te bereizen en groepstours zijn er ook niet echt, dus alleen met mijn gids ga ik op pad. De rit naar de oase, dwars door de bergen, is al een excursie op zich. Vanwege het gebergte zijn de oases hier niet de stereotype stukjes groen in de woestijn, maar stroompjes door valleien heen. We komen relatief vroeg aan bij het begin van de vallei en hoeven de trek dus met niet zo veel mensen te delen. We pikken een paar oudere Engelse dames op die door hun gids hier zonder begeleiding gedumpt zijn en klauteren gezamenlijk een klein uur over de rotsen. Het landschap, vanaf het begin al prachtig, wordt met de minuut adembenemender. De rode bergen steken af tegen de helderblauwe lucht, het stroompje kabbelt rustig tussen de rotsen door en wordt omringd door groen, voornamelijk palmbomen. Het is een onwerkelijke omgeving en we komen ogen tekort om alles in ons op te nemen. Uiteindelijk komen we aan bij het einde van het pad en het eerste ‘zwembad'. Hier is het stroompje verbreed en heeft zich een natuurlijke poel gevormd. Ons wordt aangeraden al zwemmend verder te gaan; drie baden verderop is een geheime grot met waterval waar je alleen door het water kan komen. Dit laten wij ons geen twee keer zeggen en gezamenlijk gaan we onderweg. Uiteindelijk komen we inderdaad bij een grot aan en moet ik even slikken. De ingang van de grot heeft de vorm van een sleutelgat, diep maar ongeveer een halve meter boven het water uit, op het smalst 30cm breed en een aantal meter lang. Dit soort spelonken, zeker in het water heb ik altijd vermeden. Toch de knop maar om en zijwaarts half watertrappelend, half zwemmend er doorheen. De grot is deze vreselijke entree dubbel en dwars waard: we komen in een diepe poel terecht waar van hoog boven ons de waterval naar beneden klettert. Bovenin de grot gapen grote gaten waardoor het zonlicht binnenvalt en het water een prachtig turquoise kleur geeft. Wat een ongekende schoonheid. We dobberen een tijdje rond en beginnen aan de terug weg. Terug door de baden, en daarna weer een uurtje klauteren over de rotsen. Wat een locatie, in één klap verdwijnen de moeheid, lamlendigheid en heimwee van de afgelopen dagen als sneeuw voor de zon.
Na de Wadi vraagt mijn gids of ik het leuk vind om te lunchen in de kustplaats Sur, en dat lijkt mij inderdaad stukken leuker dan in het toeristische restaurant naast de Wadi te eten. Het is een klein stukje rijden en onderweg stoppen we aan het verlaten strand. Het blauwe water, waar traditionele dhow-bootjes in dobberen tegen een achtergrond van glitterend witte moskeeën , rode bergen en middeleeuwse wachttorens, vormt weer een paradijselijk uitzicht. Onze magen beginnen toch wel van zich te laten horen, dus laten we toch maar het strand achter ons en gaan eten. Tijdens de lunch verteld de gids mij dat zijn moeder in deze stad woont en vraagt verlegen of ik bij haar thee zou willen drinken. Natuurlijk! Hij brengt me naar een grote villa, waar ik in de receptiekamer voor vrouwen op een bank wordt gezet. De kamer, enorm groot, is prachtig versierd met familiefoto's, Perzische tapijten en kroonluchters. De moeder, broer, zusjes en het neefje van mij gids komen bij ons zitten met een pot traditionele thee. Aangezien niet iedereen Engels spreekt en ik nog niet vloeiend in Arabisch ben zitten we vooral enthousiast naar elkaar te lachen, maar ik ben heel dankbaar voor de uitnodiging om een glimp van het lokale leven te kunnen zien. Als de thee op is vertrekken we weer, terug richting Muscat. We maken nog een stop bij een eeuwenoude ‘sinkhole', een gat in de grond wat waarschijnlijk door een komeet is veroorzaakt. De sinkhole is gevuld met helderblauw water en omringd door een prachtig onderhouden bloementuin. Niet heel spectaculair, zeker niet na alle pracht van eerder op de dag, maar toch een leuke afsluiting van de hele dag.
Met een ander tourbedrijf trek ik dieper het land in. Dit bedrijf heeft mij een bijzonder goede deal aangeboden; Oman is gillend duur en één excursie kost meer dan mijn volledige verblijf in Iran, Georgië of Armenië. Dit bedrijf biedt aan mij alleen tegen benzinekosten mee te nemen als ze foto’s van mij mogen maken voor hun Instagram. Voor dat soort kortingen wil ik best mijn waardigheid laten gaan en met mij bak op Insta. Vandaag zijn we met z’n drieën; de gids, eigenaresse van het bedrijf, en ik. Ze nemen me mee door de bergen naar Nizwa. Deze voormalige hoofdstad van Oman heeft een levendige souk, een traditioneel winkelcentrum. Van alles wordt hier verkocht: van zilverwerk tot tapijten tot kleding. De gids legt ons van alles uit over de dingen die we zien en neemt ons vervolgens mee naar de specerijen souk. Hier proeven we Arabische koffie, thee en zoetigheden. Op de thee na is het allemaal niet echt voor mij weggelegd. Dat is overigens niet alleen in Oman zo; ik ben eigenlijk nooit zo weg van traditionele gerechten. Wat de boer niet kent dat vreetie niet, en deze boerin houdt vooral van stamppot en Hollandse drop.
Na de souk bezoeken we Nizwa's 17e eeuwse fort met al haar versterkingen, wachttorens en binnenpleinen, en trekken dan diep de bergen in om twee verlaten middeleeuwse dorpjes te bezoeken. En met verlaten bedoel ik niet rustig, maar echt verlaten. Decennia geleden zijn de laatste inwoners vertrokken. De eerste, Al Hamra, staat nog best wel overeind en is echt een spookstad. Honderden huisjes vormen een doolhof waar het heerlijk doorheen dwalen is. De huisjes waren van klei gemaakt, en sommigen zijn volledig ingestort maar bij anderen kunnen we naar binnen en soms zelfs naar boven. Het meubilair is volledig verdwenen, maar aan de hand van kamervormen, inpandige kastjes en planken is het wel redelijk te construeren hoe het leven hier is geweest. Eén huis is gerenoveerd en laat de oude levensstijl zien, inclusief brood en koffie maken, en dit is de enige plek waar we andere toeristen tegenkomen. Verder hebben wij het hele dorp voor onszelf. Na Al Hamra rijden we door naar Al Misfah, een beetje hetzelfde idee alleen is Al Misfah op een berg in een oase gebouwd. Daardoor zijn de straatjes kronkeliger en steiler, en lopen er door het hele dorp kanaaltjes en poeltjes omringd door palmbomen. Ook het uitzicht over de vallei is adembenemend, en Al Misfah is echt een waar paradijs. Na Al Misfah keren we om en beginnen we aan de weg terug. Een volle cultuurhistorische dag, heel anders dan alle natuur van de vorige excursie maar ook weer een absoluut hoogtepunt in deze reis.
Tenslotte staat natuurlijk Muscat zelf ook nog op de planning. Virginia, de eigenaresse van het bedrijf waar ik mee naar Nizwa ben geweest, biedt aan om samen een dag op pad te gaan. We beginnen bij de Grote Moskee, een vrij nieuw gebouw die zijn naam eer aan doet. Het complex is enorm, en na de entree komen we eerst in een schitterende tuin terecht met palmbomen, kleurrijke bloemen en fonteinen. Het complex zelf met alle verschillende ruimtes en hallen is nogal een doolhof, maar gelukkig kan Virginia mij alles laten zien. Vooral in de mannelijke gebedsruimte kom ik ogen tekort; het Perzische tapijt (één na grootste ter wereld) is in vier jaar tijd door 600 vrouwen geweven, en aan het plafond hangt de grootste kroonluchter ter wereld. Verder hangen er nog tientallen kleinere kroonluchters en zijn de marmeren witte muren versierd met goud en turquoise. Buiten is bijna alles wit, op een paar houten deuren en verscholen mozaïeken na. Het marmer glinstert in de zon en de poorten, hallen en minaretten zijn ingekerfd met Arabische kalligrafie. Onder een diepblauwe hemel wordt al het wits opgefleurd door bloemenperken. Wat een sprookje om doorheen te lopen.
Na de moskee rijden we de hele stad rond; van het strand via oude wachttorens naar de souk van Al Mutrah, en vervolgens via het operagebouw naar de luxehaven voor een drankje. Muscat is een moderne stad, met grote wegen en moderne cafés. Tegelijkertijd houdt het land vast aan haar traditionele waarden; de kleding, de architectuur, de historische gebouwen en de monumenten ademen onmisbaar Arabië uit. Virginia, van oorsprong Duits, vertelt honderduit over Oman en over haar leven hier. En dan, bij de haven, laat ze tussen neus en lippen door vallen dat ze de nacht ervoor ‘met de lichtjes in het water heeft gespeeld'. Bij terugkomst in het hotel duik ik meteen met mijn neus in google. Bioluminescentie is het meest magische wat ik ooit heb gezien, en ik heb altijd de hoop gehad om dit nog een keer te mogen zien. Op het internet vind ik dat dit fenomeen inderdaad hier in Oman voorkomt, maar dat het zeer willekeurig en zeldzaam is. Dit is mijn laatste avond van deze reis en ik besluit dat ik liever wat uurtjes en centjes weggooi dan dat ik het niet probeer, ondanks dat ik weet dat de kans dat ik iets ga zien heel klein is. Ik vind een Engelssprekende taxichauffeur die mij aanbiedt om me voor een zeer schappelijke prijs naar Yiti te brengen. Deze baai ligt een uur buiten Muscat in het stikdonker. Onder een gigantische sterrenhemel slingeren we door de bergen naar het strand, waar ik zelfs vanuit de auto al kan zien dat vanavond een goede avond is. Ik zie de flitsen van de vissen onder water schijnen. Over de rotsen klauteren we naar de branding waar het inkomende tij de golven op de rotsen stuk slaat. Elke keer als het water het steen raakt, spatten de golven in duizenden sterretjes uit elkaar. Ook het schuim van de aankomende golven schittert van het plankton en zelfs meters ver zien we de verlichte vissen zwemmen. Na een tijdje komt er een speedboot langs scheuren, en laat een helderblauwe streep achter zich die minutenlang zichtbaar blijft. De bergen achter me, de sterrenhemel boven me en de duizenden lichtjes in het water voor me – het is zo mooi en magisch dat ik een brok in mijn keel krijg. Een totaal ongepland moment, maar een beter afsluiting van deze reis had ik niet kunnen wensen.
Wat een bizar idee dat ik deze reis een paar weken geleden met een fles wijn in Georgië ben begonnen. Het Winter Wonderland van Georgië en Armenië was zo compleet anders dan de rest van de reis, zowel qua natuur als cultuur als (vooral) het weer, dat het voelt als een aparte vakantie. Wat ben ik blij dat ik ondanks alle negatieve berichten toch naar Iran te gaan. De kleuren, architectuur, maar vooral de lieve mensen zal ik nooit vergeten. Om uiteindelijk via de Emiraten, die ik nog steeds niet zo goed kan omschrijven, in het sprookjesachtige Oman terecht te komen. Dit land was 1001 nacht en verbergt zowel qua natuur als qua architectuur een paar van de mooiste plekken die ik tot nog toe heb gezien. In nog geen eerdere reis stak één land zo overduidelijk met kop en schouders boven de rest uit. Verbazingwekkend dat Oman zo onder de toeristische radar blijft, wat een parel is dat land en wat kan ik iedereen aanraden om hier op bezoek te gaan. Wat ben ik dankbaar dat ik voor de vierde winter op rij weer een bijzondere reis heb mogen maken. Wat een mooie dingen heb ik weer gezien, en wat een warme mensen heb ik ontmoet. Weer een nieuwe voetafdruk in mijn leven. Maar die voeten, die willen nu vooral heel hard naar huis. Op naar de Amsterdamse grachten, op naar de regen en de kaas, en stiekem – ook weer voorbereiden op de volgende!