Georgië

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar reis nummer 4 is eindelijk begonnen! Nadat ik zelf mijn eerste plan Maleisië – Indonesië – Oman last-minute had omgegooid naar India – Sri Lanka – Oman werd die abrupt verstoord door heftige rellen in New Delhi. Plan nummer 3, Iran – Sri Lanka – Oman, is uiteindelijk een paar uur van tevoren afgeblazen vanwege neervallende vliegtuigen in het Iraanse vliegruim. Daarna was ik er eigenlijk wel klaar mee, maar thuis blijven was al helemaal geen optie dus werd Plan Vier gesmeed. Het draaiboek van Plan Vier is simpel:

1. Koop een vliegticket naar Georgië
2. Maak geen enkel vervolg plan. Niets, noppes, nada – dan kan het ook niet meer mislukken.

Op naar Tbilisi dus. Vergeleken met de afgelopen jaren een korte vlucht en amper een jetlag, ze lopen maar drie uur op ons voor. Natuurlijk komt eerst de douane, waar ik nooit geen zin in heb. In het beste geval zijn het geen absolute cholera lijers en zijn ze maar een beetje onaardig. Deze douane blaast me echter van mijn sokken; de dame zegt vrolijk gedag, zet zonder aarzelen een stempel en draait zich vervolgens om, om mijn paspoort terug te geven… met een fles wijn?! “it’s a gift, welcome to Georgia and Happy New Year!” totaal verbijsterd loop ik het land in. De bus is eenvoudig gevonden, het kost wel even moeite om erin te komen aangezien deze rit zo goedkoop is (17 cent voor 15 kilometer) dat ze geen wisselgeld hebben voor mijn vers gepinde Lari. Tot drie keer toe moet ik terug het vliegveld in om het geld nóg kleiner te wisselen. Iedere keer word ik vergezeld door een kudde zwerfhonden. Deze beestjes vallen onder de voogdij van de overheid en zijn dus allemaal gechipt, gecastreerd en gevoed. Het enige wat ze van mij willen zijn knuffels, en die geef ik ze natuurlijk met liefde. Uiteindelijk mag ik met de bus mee, die me voor de deur van mijn hostel in hartje Tbilisi af zet. Tegen die tijd is het vrij laat dus kruip ik snel mijn bed in, maar niet voor lang. Om middernacht klinken er gigantische knallen en wordt de kamer in alle kleuren verlicht. Vuurwerk! Ik was vergeten dat Georgië de Gregoriaanse kalender aanhoudt, en dus een paar dagen op ons achter loopt. Het is Oud & Nieuw! Wijn, honden & vuurwerk – dit is mijn land.

Om een beetje rustig in te komen doe ik de volgende dag een wandeltour door Tbilisi. Handig om wat basis informatie over dit land te krijgen en meteen de hoogtepunten van de stad te zien. Tbilisi bevalt me wel, de resten van de Sovjet Unie zijn nog duidelijk te zien, maar ook de gebouwen uit de middeleeuwen staan nog. Voeg daar de zeer moderne gebouwen die her en der verspreid staan aan toe, en het vormt een leuke stad waar elke hoek anders is. Een paar jaar geleden kwamen ze er bij herstelwerkzaamheden achter dat de complete middeleeuwse stadsmuur nog intact onder de hoofdweg lag en die hebben ze inmiddels uitgegraven (de weg loopt er nog steeds over heen), en precies boven die oude muur ligt mijn hostel. Een droomplek dus.

Tbilisi is echter wel erg druk, dus ik trek ook ver de stad uit. Mijn eerste idee was om het land rond te reizen, maar ter plekke zie ik dat alles wat ik wil zien prima met dagtripjes vanuit Tbilisi kan. Dit is goedkoper, betekent dat ik niet met mijn rugzak hoef te zeulen maar vooral, het bespaart veel tijd. En ik heb haast.

De eerste trip gaat naar het noorden. Goed ingepakt, want de temperaturen liggen onder 0, onderweg naar Ananuri. Hier schijnt de zon, en tussen de bergen ligt een prachtig water reservoir. Dit reservoir is vrij nieuw en aangelegd in een bewoonde vallei. In plaats van alles af te breken is het water doodleuk bovenop een dorp gestort, wat nu als een soort Atlantis op de bodem ligt. Als het water laag staat, komt de kathedraal tevoorschijn. Wij kunnen net het topje zien, wat bizar en magisch. Even verderop ligt een fort met kerk. Binnen het fort staan nog wat typisch middeleeuwse woonhuizen. Gezien de geschiedenis van dit land, al honderden jaren in oorlog, zijn mensen eeuwen geleden hun huizen de lucht in gaan bouwen. Deze woonhuizen doen ook dienst als wachttorens, hoog de lucht in zonder ramen, alleen helemaal bovenin een schietgat. Bizar dat mensen daar hebben gewoond. Ook dit fort is het middelpunt geweest van een heftige oorlog in de 17e eeuw, waarbij de dorpsbewoners uiteindelijk de meest beveiligde wachttoren in zijn gevlucht. De aanvallende heer wist dit, heeft de uitgang geblokkeerd en de toren in brand gezet. De toren heeft het overleefd, maar alle mannen, vrouwen en kinderen daarbinnen niet. Daarop is de toren 200 jaar lang verzegeld geweest, tot halverwege vorige eeuw. Onderzoekers zijn naar binnen gegaan en hebben botten van tientallen mensen gevonden, en hebben de boel vervolgens weer verzegeld. Wat een gruwelijke wetenschap bij het prachtige plaatje van dit fort.

Nog verder noordelijk wordt het landschap ruiger en vooral, witter. In het hart van de Kaukasus onder een dik pak sneeuw ligt Gudauri, en daar ga ik heen met de enige wens die ik voor de reis al had bedacht: paragliden. Na dit in Colombia te hebben gedaan weet ik dat ik het zweven heerlijk vind, zolang we maar niet omhoog cirkelen. Vooral mijn maag herinnert zich de acrobatische grapjes van de Colombiaanse piloot nog goed. Mijn piloot hier belooft zich te gedragen, dus hop de berg op. Naar mate we dichter bij de top komen wordt het uitzicht steeds mooier en mijn zenuwen steeds groter. Vooral het begin is verschrikkelijk, er moet van een klif afgerend worden om voldoende lucht onder de parachute te krijgen en aangezien ik niet echt levensmoe ben is dat even een knop omzetten. Na een paar meter recht naar beneden rennen/ vallen vat de parachute wind en vliegen we over de bergen heen. En dan begint het genieten. Wat. Een. Uitzicht. Hier boven is het -8, maar het deert me geen moer. We vliegen zo’n kwartier wat voorbij is in een oogwenk. Fantastisch, wat is het hier mooi, en wat ben ik gelukkig dat dit is gelukt!

Tenslotte ligt in het uiterste noorden Kazbegi, het visitekaartje van Georgië. Het dorpje an sich is niet heel bijzonder, maar hoog in de bergen ligt een afgelegen kerk. Deze kerk is heel oud en dus op zichzelf al mooi, maar het is vooral de schitterende achtergrond die bezoekers trekt. De machtige bergen laten de kerk nietig klein lijken, en het zou een schitterend plaatje moeten zijn. Eenmaal boven aan gekomen wordt ons de adem benomen - niet door het uitzicht maar door de kou. Er staat een wind die recht door mijn driedubbele lagen skikleding heen snijdt. Het is zó koud dat we er de slappe lach van krijgen (voor zover dat kan zonder te ademen). Op zich wel fijn dat in ieder geval íets ons de adem beneemt, want het uitzicht doet dat zeker niet. De kerk is wel te zien, maar in de omliggende valleien ligt een dikke wolk dus de bergen zijn verdwenen. De bergen aan de voorkant van de kerk daarentegen liggen wel vrij en die vormen gelukkig een zeer fotogeniek plaatje. Jammer, maar het is niet anders. Zelfs zonder de achtergrond absoluut de reis waard!

Ook reis ik richting het westen, richting Gori. Deze stad is… anders. Het is de geboorteplaats van Stalin, en waar ze dat in de rest van Georgië zoveel mogelijk wegmoffelen, zijn ze er in deze stad juist trots op. In een Belgisch reisprogramma (Reizen Waes, een aanrader) had ik hier al een en ander over gezien. Er is een Stalin Museum met meer dan 60.000 Stalin artefacten op expositie, en het doel van dit museum is, in hun eigen woorden, om de beste man te eren. Ook is er een fanclub die nog regelmatig samen komt om te proosten op de man die volgens hen oprecht ‘de beste leider is die de wereld ooit heeft gekend'. Ik heb sowieso niet heel veel interesse in het museum, maar het is vooral principieel dat ik deze verering niet financieel wil ondersteunen. Het kost echter nog best moeite om er onderuit te komen; de buschauffeur die mij vanuit Tbilisi hierheen heeft gereden gooit me zonder pardon voor de deur van het museum zijn bus uit. Aangezien dit vlak naast het fort ligt waar ik hier wél voor ben geen probleem. Het fort ligt over een berg gedrapeerd en de oudste resten zijn 3000 jaar oud. De meeste bebouwing die nu nog te zien is komt echter uit de middeleeuwen. Zo hoog over de berg heen is het een zeer intimiderend gebouw, en de verse sneeuw eromheen maakt het een prachtig plaatje waar ik geen genoeg van kan krijgen.

Uiteindelijk ruk ik me los van het fort en stap op de taxi naar het naastgelegen Uplistsikhe. Dit is een dorp wat 3000 jaar geleden volledig in de rotsen is uitgehouwen. In tegenstelling tot andere dorpen hier (en bijvoorbeeld ook Turkije) heeft dit dorp nooit onder de grond gelegen en is dus ruim opgezet op een heuveltop. De afgevlakte rotsen zelf vormen de wegen tussen de huizen, en het is flink klimmen en klauteren om van de ene tot de andere plek te komen. Het dorp is tot diep in de middeleeuwen zeer welvarend geweest, voornamelijk doordat het aan de Zijde Route lag. De huisjes zijn dan ook nog in goede staat te vinden. Waar ik vooral weg van ben zijn de plafonds van de belangrijke gebouwen, in sommigen is een complex patroon gehouwen. Een grot uithouwen om in te wonen is één ding, maar dan ook nog de moeite nemen om er versieringen in te maken is next level. Prachtig. Ik zwerf heerlijk door de nederzetting heen, waar ook nog een middeleeuwse kerk staat – die tussen al deze oudheid ongepast modern lijkt. Het was vanaf mijn aankomst nogal winderig, maar met een blauwe lucht prima te doen. Vanuit het niets echter begint de wind te gieren en valt er sneeuw. Van gieren gaat de wind over in harde stoten waardoor ik letterlijk wordt omver geblazen, dus ik besluit mijn taxi maar weer op te zoeken en terug te gaan naar Gori. Ook deze chauffeur snapt echt niet dat ik niet naar het Stalin Museum wil.

“you go Stalin?”
“no"
“I take you museum"
“no"
“no Stalin museum?”
“no”
“busstation?”
“yes”
“okay…”
…
“I take you Stalin.”

En dit gesprek voeren we vijf keer tijdens een rit van 15 minuten tot ik er de slappe lach van krijg. Ik ben het niet met ze eens en vind de hele adoratie nogal onwerkelijk, maar ze doen het op zo’n aandoenlijke manier dat ik niet anders kan dan deze mafkezen in mijn hart sluiten. In Gori wijst de chauffeur nog één keer hoopvol het museum aan maar zet me vervolgens toch netjes af bij het busstation. Terug naar Tbilisi, op naar de volgende!