Week 12 & 13 - spetterende afsluiter

Van het drukke, lelijke Punta del Este kom ik rond La Paloma in een veel mooier stukje van Uruguay terecht. De dorpjes hier zijn oud en alle huisjes schattig klein. Het landschap wordt gevormd door glooiende heuvels waar de grasvelden met vee worden afgewisseld door meertjes en dikke bossen. Het is bij lange na niet zo spectaculair als ik de afgelopen maanden al heb gezien, maar prima voor de laatste weken. De tijd hier zou ik doorbrengen bij Teresa en Pasqual, een gepensioneerd stel dat elk jaar in Uruguay overwintert. Het is een lief koppel die hun uiterste best doen om mij me zo thuis mogelijk te laten voelen. Op hun haciënda hebben ze een paar kuddes koeien, schapen en drie paarden. Elke ochtend om 7u wordt er eerst gezamenlijk koffie gedronken, en daarna gaan Pasqual en ik met het vee aan de slag. Hun jongste paard is amper ingereden en moet aan het zadel gewend worden gemaakt en aan de conditietraining. Ook help ik met de koeien – opdrijven, inenten, kalveren scheiden... Hartstikke leuk om te doen! Dan rond half 10 volgt een uitgebreid ontbijt en daarna help ik Teresa met het schilderen van de haciënda. Dit tot een uurtje of 12 en dan kan ik daarna doen waar ik zelf zin in heb. Eén keer pak ik de bus naar La Paloma, wandel daar wat rond en zit een tijdje op het strand. Mijn verblijf valt echter precies in een voetbalweek en ik weet dat ik dit als trotse wereldreiziger niet al te hard rond zou moeten bazuinen, maar twee middagen geniet ik op de bank van een paar uur voetbal in plaats van de omgeving te verkennen. Voor het eerst in maanden zie ik mijn geliefde Ajacieden over het veld rennen en aangezien ik deze mensen niet zo goed ken probeer ik echt om rustig te blijven, maar dat lukt natuurlijk voor geen meter en ik zit te stuiteren op de bank. Gelukkig vinden zij al mijn gegil vooral heel grappig.
Overdag mag de natuur in dit gebied dan niet heel uitzonderlijk zijn, ’s avonds is het des te spectaculairder. Rond de schemering arriveren de vuurvliegjes met duizenden tegelijk. Als ik een stukje het erf op loop het donker in, sta ik middenin deze zwerm en het lijkt net of ik tussen de sterren loop. En de echte sterrenhemel... Waanzinnig! Er is op het moment dat ik daar ben geen maan en de lucht is kraakhelder dus zijn de sterren boven mij duidelijk te zien. Waar de vuurvliegjes in de sterren overgaan is niet duidelijk, en ik voel me net een ruimtereiziger. Elke avond loop ik voor het slapen gaan nog even naar buiten. In het stikdonker, omgeven door de vuurvliegjes met de sterrenhemel boven me, het is net een droom.
Na drie dagen op de boerderij krijgt Teresa het verdrietige nieuws dat haar moeder op sterven ligt en ze zo snel mogelijk naar Spanje terug moet, wat voor mij betekent dat ik halsoverkop weer weg moet. De afgelopen dagen was Brazilië toch wel blijven knagen en na wat googelen vind ik dat er in het zuiden een prachtig natuurgebied ligt. Vanuit een klein dorpje middenin de jungle is al dit natuurschoon te bewonderen en dus neem ik de gok dat zo’n afgelegen plek minder gevaarlijk zal zijn en stap op de bus naar de grens. Het is een lange reis met meerdere overstappen, maar uiteindelijk kom ik dan in Cambará do Sul aan. Met de op dat moment enige andere gast in mijn hostel (Lior) ga ik meteen op zoek naar een agency voor een excursie de volgende dag. Er liggen twee ravijnen in de buurt waar je zowel op als in kan, en we kiezen ervoor de volgende dag naar de bovenkant van de Fortaleza Canion te gaan. Wat een uitzicht daar, waanzinnig! Langs één kant lopen we het hele ravijn langs, we kunnen tot aan de rand komen en kunnen dan goed de met jungle bedekte afgrond goed zien. Boven en door het ravijn zweven een paar enorme roofvogels om het beeld helemaal af te maken. Het is strakblauw op dat moment en we kunnen zelfs tot aan de kust kijken! Na deze excursie trekt Lior weer verder maar gelukkig komen er weer andere gasten aan in het hostel. Met één van hen, Yuri, loop ik de volgende dag naar een dichtbijgelegen waterval. Na Iguazú denk ik dat ik nooit meer echt geïmponeerd zal worden door watervallen, maar hoe klein of groot ook, ik blijf ze prachtig vinden. En het voordeel van kleinere watervallen: je kan er zwemmen! Vanuit het stroompje vanaf de val is het niet te doen vanwege alle keien onder water, maar vanaf de zijkant ziet het er makkelijker uit. Om daar te komen moeten we onder een overhellende rotswand doorlopen. Tot nog toe is het me gelukt de hele reis vogelspinnen te ontwijken en mijn gevoel zegt mij dat als ik dat zo wil houden, ik deze wand beter niet al te uitgebreid ga bestuderen. Ogen naar beneden, hard doorlopen en snel het water in. Het water is heerlijk verkoelend maar ondoorzichtig, meer dan 30cm diep is niets meer te zien. Ik zwem een paar keer naar de waterval maar aangezien ik niet kan zien wat er beneden me gebeurd ben ik niet helemaal op mijn gemak en uiteindelijk gaan we lekker in het zonnetje aan de kant zitten met alleen onze benen in het water. Na een tijdje daar besluiten we verder te gaan, hemelsbreed ligt zo’n 3 kilometer verderop nog een rivier. Hiervoor moeten we wel dwars door de dikke jungle heen, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar leuker. Natuurlijk lukt het voor geen meter om rechtstreeks te lopen en we raken elke keer van koers waardoor we er uiteindelijk bijna 3 uur over doen. Eenmaal aangekomen begint het al wat te schemeren en er is een verschrikkelijke donderstorm aan de gang (elke dag in Uruguay en Brazilië was er een donder- of bliksem storm, nooit beide tegelijk en nooit met regen) en hebben we eigenlijk niet zo’n zin meer om het hele eind terug te lopen. Gelukkig ligt deze rivier aan een smal landweggetje en komen we al snel een boer tegen die ons een lift terug naar het dorp geeft. Deze boer was bij de rivier op zoek naar twee van zijn koeien. Op de terugweg komen we nog 3 boeren tegen die ook allemaal bij de rivier op zoek zijn naar hun koeien, zal wel heel speciaal water zijn… Teruggekomen bij het hostel komen we de andere gasten daar tegen, die blijken vlak nadat wij weg zijn gegaan bij dezelfde waterval als wij te zijn geweest. En dan horen we dat we best wel geluk hebben gehad… Zij hadden wat navraag gedaan en in het water waar wij hebben gezwommen bleken ook waterslangen te zitten. Rondom dit water wonen redelijk wat giftige slangen, zij hadden er 3 gezien (wij 0) en wat de rotswand betreft… Daar had ik gelijk in, het is maar goed dat ik daar mijn hoofd heb afgewend.
De daaropvolgende dag heb ik weer een excursie geboekt, voor mij het laatste ‘ding’ van deze reis. Hierna moet ik nog vijf dagen, maar die draaien meer om de reis terug naar Buenos Aires, souvenirs kopen etc. Ik heb ervoor gekozen om het tweede ravijn, Itaimbezinho, in te gaan en de rivier naar het hart van het ravijn te volgen (Rio do Boi). Zeven uur lang glibberen we over de smalle paadjes door de jungle, slingeren we aan lianen (ja, echt), klauteren over de rotsen en waden we tot aan onze middel door de rivier. Het is apenkooien voor gevorderden, zwaar maar zo ontzettend leuk! Elke keer als we de rivier oversteken houden we heel romantisch elkaars hand vast, wat in het begin een beetje ongemakkelijk is maar wel noodzakelijk blijkt. Als je niet bezig bent degene naast je overeind te trekken lig je zelf wel onderuit in de stroming. We hebben allemaal beenbeschermers om en moesten ondertekenen dat we giftige slangen tegen kunnen komen en dat we weten welke risico’s dat met zich mee brengt – ik begin me te realiseren dat we echt wel geluk hebben gehad de dag hiervoor. Uiteindelijk komen we maar één slang tegen. We zijn maar met een klein groepje, naast mij nog 5 toeristen en de gids. De hele dag komen we niemand tegen wat dit enorme ravijn nog indrukwekkender maakt. Na een paar uur ploeteren komen we in het hart van het ravijn aan en zien we waar we al deze moeite voor hebben gedaan. De wanden zijn hier 700 (!) meter hoog, bedekt met jungle. Daar doorheen loopt de klaterende rivier en de ene na de andere waterval dondert van hoog boven ons naar beneden. Onvoorstelbaar, wat een plek en wat een waanzinnige excursie om deze reis mee af te sluiten!
Met pijn in mijn hart verlaat ik het ravijn en een dag later ook Cambará. Brazilië zet ik direct heel hoog op mijn reislijst, dit land wil ik absoluut nog naar terug. De natuur dan wel te verstaan, de steden hoeven niet zo nodig. Op de weg terug naar Buenos Aires moet ik via Porto Alegre en daar word ik weer even op de feiten gedrukt dat Brazilië echt niet veilig is. Na 6 uur ’s avonds kan je absoluut de straat niet meer op en het busstation schijnt één van de gevaarlijkste van het land te zijn. Aangezien mijn bus naar BA pas om 23u (en door vertraging pas 00.30u) gaat, voel ik me hier toch niet zo heel lekker en ik blijf vooral in de buurt van wat beveiligingsmannetjes totdat ik veilig in de bus zit.
Terug in BA zakt de realisatie in dat ik weer bijna naar huis ga en de paar dagen daar loop ik wat door de prachtige oude wijk San Telmo, maar ben ik toch voornamelijk aan het terugdenken aan de afgelopen maanden. Wat lijkt het ontzettend lang geleden dat ik verloren door Santiago liep op zoek naar een hotel en tegelijkertijd voelt het alsof dit gisteren was. Van de gletsjermeren in Patagonië, via de woestijn van San Juan, het natuurgeweld van Iguazú, carnaval in Paraguay, de stranden van Uruguay naar de ravijnen in Brazilië - en alle karakteristieke steden en dorpjes tussendoor: wat een waanzinnige reis is dit geweest. Ik heb dingen gezien en gedaan die al jarenlang op mijn verlanglijstje stonden en dingen waarvan ik niet eens wist dat ze op mijn lijst stonden. Wat ben ik blij dat ik dit heb meegemaakt! It truly was, the travel of dreams...