Week 9 - Carnivale!

Amper bijgekomen van de prachtige watervallen van Iguazú is het alweer tijd om onze tassen in te pakken. Een paar weken geleden hadden we in de Lonely Planet gelezen dat er carnaval in Paraguay rond eind januari is, en dat klonk ons als muziek in de oren. Echter kwamen we er toen al snel achter dat daarheen gaan tijd- en afstand-technisch gezien een bijna onmogelijke opgave zou zijn en hebben we deze plannen toen met pijn in ons hart laten varen. In de bus naar de Iguazú waren we aan het kijken waar de jezuïten-ruïnes liggen waar we heen willen, en kwamen er zo achter dat deze maar 10km van het carnaval plaatsje vandaan liggen. En doordat we eerder van de ranch zijn vertrokken, zijn we precies op tijd voor het carnaval. Als een stel kleuters aan de speed hebben we in de bus zitten stuiteren toen we hierachter kwamen, zo blij waren we! Bij gebrek aan puppy's hebben we besloten een Engelsman te adopteren, dus Josh gaat gezellig met ons mee. Inmiddels noemt hij ons zijn ‘Guardian Angels’ omdat we zo goed voorbereid zijn. Vergeleken bij hem zijn wij inderdaad super georganiseerd, en het feit dat onze plannen elke 5 minuten veranderen doet voor hem niets af aan onze nieuwe eretitel. Op naar Paraguay!
Paraguay inkomen is nog eventjes een dingetje. Het is een lang verhaal om helemaal uit te leggen, maar met al ons over de grens heen-en-weer hoppen zijn we met onze paspoorten een beetje de mist in gegaan. Soms krijg je wel een stempel, soms niet, en zowel vertrekkende als binnenkomende reizigers staan in dezelfde rij. Met als gevolg dat we, toen wij vanuit de watervallen vanaf Argentinië, Brazilië IN gingen, een exit-stempel hebben gekregen en we officieel dus 24 uur lang in niemandsland zijn geweest. Oeps. We zijn hier zelf al achtergekomen en zijn zo braaf om bij de Braziliaanse douane te vragen wat we nu moeten doen. Zij vertellen ons dat we inderdaad een probleem hebben, dat zij ons geen stempel kunnen geven en dat we terug naar de grens met Argentinië moeten om opnieuw een entree-stempel te krijgen om vervolgens bij deze grensovergang met Paraguay een exit-stempel te halen. Ze waarschuwen ons dat als we dit niet doen, Paraguay ons waarschijnlijk niet binnenlaat. Nou is paspoort stempelen een soort van ‘verzamel ze allemaal!’ spelletje voor ons, maar met onze zware tassen hebben we niet zo’n zin in deze omweg. We besluiten de gok te wagen, als het niet lukt kunnen we altijd nog terug. We richten onze hoop op de extreme luiheid waar dit continent om bekend staat. Waar we aan de Braziliaanse kant nog heel netjes in ons beste Spaans het hele probleem hebben uitgelegd, besluiten we het in Paraguay over een andere boeg te gooien en ons als de domste toeristen op de planeet voor te doen. Er staan geen andere reizigers in de rij en Josh en ik kunnen meteen doorlopen. Met een brede glimlach op ons gezicht leveren we onze paspoorten in. De douaniers nemen onze paspoorten van voor tot achter door en gaan steeds zorgelijker kijken. Oké, de hoop dat ze niets door zouden hebben gaat niet op. Josh en ik blijven stoïcijns naar ze glimlachen. Achter ons staat Lisanne uitgebreid het plafond te bestuderen. De douanier waar Josh bij staat is de eerste die iets zegt, en vraagt aan Josh waar we zijn geweest. Josh begint hakkelend uit te leggen dat we in de afgelopen 48 uur een keertje of 6 de grens zijn overgestoken. Ik wil hem helpen maar vlak voordat ik mijn mond open doe herinner ik me ons plan en houd mijn kaken stevig op elkaar. Josh draait zich hulpeloos naar mij om, ziet mijn grote grijns en begrijpt direct wat de bedoeling is. Spontaan wordt zijn Spaans nog vele malen slechter. Naast een paar keer ‘Argentinië’, ‘Brazilië’ en ‘Paraguay’ gooit hij er wat willekeurige Spaanse woorden als gisteren/ morgen/ wanneer/ carnaval en watervallen uit (de laatste twee worden begeleid door jazz-hands). Ik staar hem met open mond aan, Lisanne besluit het plafond te laten voor wat het is en kijkt hem in volle admiratie aan. En het werkt! Wij verstaan de douaniers natuurlijk donders goed en horen het volgende gesprek: ‘wat doen we hiermee???’ ‘Ik denk niet dat we aan ze uitgelegd krijgen wat het probleem is en wat ze moeten doen.' ´Ja, als hij degene is die het woord moet voeren, hoe slecht is het Spaans van die andere twee dan wel niet!?’ Waarop de douanier van Josh zijn schouders ophaalt en een stempel in zijn paspoort ramt. Vervolgens krijgen Lisan en ik ook een stempel en kunnen we door. Hulde aan het feit dat niemand hier Engels spreekt en het continentale motto ‘wat interesseert het mij ook’ is!
We blijven een uurtje in de grensstad Ciudad del Este en stappen dan op de bus naar onze carnaval-bestemming: Encarnación. Dit is een schattig kuststadje (voor de aardrijkskunde-kenners onder ons: nee, Paraguay ligt inderdaad niet aan de zee. Maar Encarnación ligt aan een rivier die het land met Argentinië scheidt en hier hebben ze een strook van 30 meter strand opgespoten. De Paraguezen refereren aan Encarnación steevast als kuststad) waar we een kamer bij een lief oud vrouwtje hebben geboekt. We gaan uiteten, lopen wat rond en verbazen ons over de lokale manier van uitgaan. Niets geen barretjes of clubs hier, aan de snelweg langs het water staan honderden auto’s geparkeerd en zit iedereen op plastic uitklapbare stoeltjes aan de mate (een soort groene thee op steroïden waar iedereen in deze landen aan verslaafd is. Ze nemen hun thermoskan zelfs mee als ze een kwartiertje met de bus moeten). Let wel: hierbij zit iedereen met hun gezicht naar de snelweg en de rug naar het water. We vragen aan een politie-agent wat hier het idee van is en of dit misschien bezoekers van het carnaval zijn. De agent reageert verbaasd op onze vraag, hij snapt niet wat we bedoelen? Iedere avond komen de stedelingen hier om naar de snelweg te staren...
De volgende dag gaan we op weg om kaartjes voor het carnaval die avond te kopen. Iedereen stuurt ons een andere kant op en 5 uur lang lopen we door de stad met als resultaat: geen tickets... Hopen dan maar dat we aan de deur kunnen kopen. We hebben geluk, er zijn nog plekken over! Paraguay is moeilijk en duur om te komen, maar eenmaal daar is alles spotgoedkoop. Een pakje sigaretten kost omgerekend 35 eurocent en de tickets voor dit Feest van het Jaar zo’n 7 euro. En wat een feest! Het idee is hetzelfde als in Brazilië. In het Sambadrome, een lang stadion wat op de korte kanten open is, komt de hele nacht lang een optocht praalwagens en salsa-dansers voorbij en de ritmische muziek schalt uit de luidsprekers. De praalwagens zijn mooi opgetuigd, maar verbleken bij de dansers. Vooral de dames zijn prachtig uitgedost in diamanten bikini’s, vleugels en hoofdtooien van veren in felle kleuren. Ze staan allemaal te springen op enorme stiletto’s en ik snap niet hoe ze hun enkels niet breken. Paraguay is zo’n beetje de minst toeristische bestemming ter wereld en dit carnaval is in tegenstelling tot zijn grote broer in Rio de Janeiro totaal niet bekend over de grens, dus als enige drie gringo’s zitten we tussen de latino’s te genieten van het spektakel. Ook op de tribune gaat het los, iedereen danst, zingt en gilt mee met de muziek. Mannen sjouwen met koelboxen over de tribunes om leche (melk) te verkopen. We zijn geïntrigeerd: hoezo is melk zo populair op een festival? Als de koelbox opengaat blijkt het om literblikken bier te gaan. En de meest bizarre traditie: de toeschouwers spuiten met scheerschuim. Honderden scheerschuimflessen gaan het stadion door. Aan het begin van de avond wordt er voornamelijk in de lucht gespoten, maar naarmate de avond vordert ontstaan er steeds fellere schuimgevechten. Meer en meer mensen zien we voorbij komen die van top tot teen in een dikke laag schuim zijn bedekt en zelf ontkomen we er uiteindelijk ook niet aan. We stellen ons voor dat er ergens ter wereld een scheerschuim fabrikant is die er niets van snapt dat er elke januari duizenden liters schuim naar één specifieke stad in Paraguay verscheept moeten worden. We hebben de tijd van ons leven en kunnen er maar niet over uit wat een verschrikkelijk geluk we met de timing van onze reis hebben dat we hierbij kunnen zijn!
Vanwege het feest liggen we natuurlijk pas in de vroege uurtjes op bed dus de volgende dag zijn we ietwat brak. Toch besluiten we de benauwde bloedhitte te trotseren om naar de jezuïeten-ruïnes te gaan. Rond 1700 hebben de jezuïeten zich hier gevestigd en zo’n 25 nederzettingen gebouwd. Een halve eeuw later moesten ze alweer vertrekken en daardoor zijn hun bouwwerken, die middenin de jungle staan, tot ruïnes vervallen. De nederzetting het nabij Encarnación was de grootste en is ook nog het meest in tact, dus dat komt goed uit. Het is een stuk land van 13 hectare op een prachtig rustige plek. We lopen een tijdje rond en verbazen ons over de grootte van de gebouwen. Er staan nog geen 100 huisjes hier, maar er zijn zowel een flinke kerk als een enorme kathedraal gebouwd. Nou heb ik natuurlijk wel vaker in grote kathedralen gestaan, maar toch imponeert deze ontzettend. We zijn blij dat we het gevecht met ons eigen lichaam hebben overwonnen en hier nog heen zijn gegaan, het was de moeite absoluut waard.
Na een paar uur is het helaas alweer tijd om te vertrekken, onze tassen op te halen en voor de zoveelste maal de grens naar Argentinië over te steken. Vanaf ons eerste uur in Ciudad del Este hebben we het er al over; we zijn verliefd op Paraguay. Het is niet zozeer de natuur, we hebben mooier gezien. Het zijn ook niet de steden, ook daar hebben we mooiere van gezien. Het zijn vooral de mensen en de sfeer die in de lucht hangt. Het land is nog volledig authentiek, niet verpest door massa-toerisme en alle gevolgen die dat met zich meebrengt. De mensen zijn heel lief en gaan elke dag door alsof ze in een eeuwigdurende zondagmiddag leven. Er hangt een bepaalde vredigheid en geluk in de lucht waar wij ons hart aan hebben verknocht. Het is moeilijk om uit te leggen wat het precies is. De slogan van Paraguay zelf omschrijft het waarschijnlijk het allerbeste: ‘Paraguay, tiene que sentirlo’ (Paraguay, je moet het voelen).
Vanwege het gebrek aan toeristen gaat deze grensovergang razendsnel. De douaniers aan beide kanten (we hebben ons lesje geleerd en willen nu overal stempels hebben) lijken voor het eerst in hun leven buitenlanders te zien en bekijken onze paspoorten van binnen en van buiten. De afdrukken op de voorkant, alle visums en stempels… Vooral de pagina-grote stempels die Lisanne in Azië heeft gekregen worden langdurig bestudeerd. Ze stellen vele vragen aan ons, onder andere Máxima komt natuurlijk voor de honderdste keer ter sprake. We beloven haar de groetjes te doen namens alle douaniers.
Eenmaal in Posadas gaan we wat eten en daarna is het tijd om afscheid te nemen van Josh, vanaf hier scheiden onze wegen zich weer. Het voelt alsof we ons kind de wijde wereld insturen en er nu op moeten vertrouwen dat we hem genoeg wijsheid en levenslessen hebben bijgebracht, dat hij het zelf kan. Weer met z’n tweetjes vervolgens op zoek naar ons appartement. Het duurt even, maar dan hebben we het gevonden. Helaas wordt er niet opengedaan (wat is dat toch met die hotels hier?). We bellen een halfuur lang aan en vinden het dan mooi geweest. In principe hebben we niets te zoeken in Posadas, we zijn hier alleen om de bus naar BA terug te pakken. We hadden graag even gedoucht en geslapen, maar dan maar gewoon een dag eerder de bus pakken. Op het moment dat we bij het appartement weglopen komt er een opaatje uit het huis ernaast om zijn vuilnis buiten te zetten en we twijfelen allebei om hem aan te spreken of hij misschien iets weet, maar besluiten toch door te lopen. Het is een kwartiertje lopen naar de bushalte en daar aangekomen komt net onze bus de hoek om als er met gierende banden een auto aan de andere kant van de straat stopt. Dramatisch klinkt er vervolgens door de donkere nacht ‘LISAANEEEE!’. Het is het opaatje van eerder met zijn vrouw. Dit blijken zowel de beheerders als de buren van ons gehuurde appartement te zijn. Nadat hij het vuilnis had buiten gezet, realiseerde deze man zich dat wij waarschijnlijk hun gasten waren, heeft zijn vrouw uit bed getrokken en in hun pyjama zijn ze de stad door gaan rijden op zoek naar ons. Gelukkig net op tijd voordat we op de bus stapten! Nu kunnen we dus even een dag bijkomen van de idiote roadtrip waar we vorige week mee begonnen zijn. Fijn! Op onze rustdag pakken we nog even een tropische windhoos mee, kunnen we dat ook weer van ons lijstje afstrepen. De Argentijnen moeten ons een stel loca’s gevonden hebben, toen zij allen naar binnen renden om te schuilen zijn wij juist de straat op gegaan om te genieten van de storm. 10 minuten later was het weer 30 graden en waren we weer opgedroogd.
En de malligheid is nog niet over; via Buenos Aires gaan we naar de afsluiter van de reis van Lisanne: Uruguay, we komen eraan!

Voor degenen die dit nog niet wisten: ook Lisanne houdt al 4 maanden lang een blog bij. De eerste paar van toen ze nog met Jelle reisde door landen waar ik alleen van kan dromen, maar natuurlijk ook over het deel wat we samen doen. Ondanks dat we zelden meer dan 15 meter bij elkaar vandaan zijn geweest de afgelopen weken, zijn haar blogs heel anders dan de mijne. Zij beschrijft uitgebreid de zaken die ik niet of nauwelijks aanhaal en andersom. Het is dus echt een leuke aanvulling op mijn verhalen! Haar link is lisanne1000.waarbenjij.nu , veel plezier ermee!