Week 2 - emmerlijst aftikken

Na 24 uur is het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Eerst van Ketty en Mario, het Chileense stel waarbij ik de afgelopen dagen ben verbleven, en vervolgens van Lisanne & Jelle die naar Chiloé gaan. Dan begint mijn lange busrit naar Coyhaique. De bus moet door Argentinië en doet er een dag over. Ook deze bus is luxe en met elke kilometer wordt het landschap mooier. De grensovergang is werkelijk adembenemend. Niemand weet precies waar de grens ligt, dus eerst staan we een uur te wachten om Chili uit te mogen, dan rijden we een kilometer of 5 en dan is het weer een uur bij de douane om Argentinië in te mogen. Maar in deze omgeving is dat helemaal niet zo erg; hoog in de bergen, bossen in een zee van bloemen, besneeuwde bergtoppen en overal diepblauwe meren en riviertjes, alsof je door een Disney-film loopt. Ik vermaak me prima! De grensovergang zelf is wat spannend, ondanks dat ik de immigratie-discussie heb gewonnen ben ik er toch onzeker van geworden. Als we Chili uitgaan hebben een aantal van de andere buspassagiers kennelijk niet de juiste papieren en worden het hele kantoor doorgestuurd. Nu word ik echt zenuwachtig. Als ik aan de beurt ben bekijkt de douanier mijn paspoort en vraagt vervolgens of ik Spaans spreek. Shit. 'Sí...'. Hij bekijkt mijn paspoort nog een keer van binnen en buiten. Waar ik vandaan kom. Supershit. 'Holanda'. Nog een keer door het paspoort heen. Een collega wordt erbij gehaald. Ik heb het niet meer. Waar 'la Holandesa' vandaan komt. Países-Bajos, dat had ik hem zelf ook wel kunnen vertellen. Hij stempelt mijn paspoort en ik mag door. Een halfuur later is mijn hartslag weer onder controle en heeft iedereen de juiste papieren en gaan we weer door. Een werkelijk prachtige rit door de gebieden van Bariloche, bijgenaamd 'de tuin van Argentinië', volgt en de overige douane-posten gaan gelukkig een stuk soepeler. In Coyhaique aangekomen zijn Angelika en Guido, mijn Workaway voor de komende dagen, in één keer gevonden. Ze wonen leuk, op een groot stuk land op een berghelling met aan de ene kant uitzicht op de vallei met een nationaal park, en aan de andere kant uitzicht op de bergtoppen. Ik heb een grote slaapkamer voor mezelf met zelfs een eigen badkamer! Angi verteld me tijdens de 'rondleiding' dat niets hier verboden is, behalve de keuken. Dat is haar terrein, zij kookt en niemand mag daarbij in de buurt komen. Ik heb mijn droomplek gevonden.
De dagen bij hen zijn regenachtig maar verlopen rustig. Tussen de dagelijkse bedrijven door gaan we naar Coyhaique waar ik ongegeneerd de toerist uithang en een traditionele, handgemaakte, poncho en hoofdband koop. Ook wel een absolute noodzakelijkheid, want het weer hier is een stuk kouder en natter dan waar ik mijn tas op had gepakt. Ook bezoek ik nog het nationale park waar we vanuit het huis uitzicht op hebben. De omgeving is mooi maar niet zo spectaculair als ik al heb gezien en daarbij is het een flinke klim op een bijzonder natte dag dus ik ben eigenlijk wel blij als het er na 3 uur op zit. Na de wandeling dan toch maar het internet op om een soort van plan voor de komende twee weken te maken. Ik zie dat het weer de komende week alleen maar slechter wordt, alleen dinsdag is het nog wel te doen. Aangezien de excursies bij de Capillas de Mármol (de voornaamste reden dat ik hier ben) alleen doorgaan als het weer mee zit, houden we spoedoverleg en besluiten we dat ik de volgende dag al vertrek.
Als ik op maandag vertrek, trekt eindelijk het weer een beetje bij. De busrit volgt de Carretera Austral en is werkelijk prachtig. Ik wilde het niet toegeven, maar hoe leuk de afgelopen week ook was, diep van binnen was ik een beetje teleurgesteld. De omgeving was mooi overal, maar (uitgezonderd de Saltos de Petrohué en het gebied rond Bariloche) heel Europees. Vooral in Coyhaique had ik het idee door het decor van 'The sound of music' te lopen. Misschien heb ik de afgelopen jaren een te mooi beeld van Patagonië in mijn hoofd gevormd waardoor het ook alleen maar kon tegenvallen? Ik probeer het nare gevoel te negeren dat mijn dromen misschien beter waren dan de realiteit is. Maar bijna meteen nadat we Coyhaique uitrijden veranderd het landschap. Niets geen glooiende heuvels meer maar een woeste natuur en grillige bergtoppen. Ook geen idyllisch Disney-plaatje zoals rond Bariloche. Dit is rauw, dit is imponerend, dit is alles wat ik van Patagonië had gehoopt. Ergens in deze woestenij komen we een paar gaucho's tegen die koeien over de weg drijven. Oh, wat een leven zou dat zijn, om hier een beetje met je paard rond te rijden...
De natuur rond Puerto Río Tranquilo, mijn stop voor de komende dagen, is weer iets rustiger. De wilde rivieren zijn hier vervangen door een diep blauw meer en de kale rotsgrond door oneindig veel gele bloemen. Ik denk dat dit de mooiste plek op aarde is. Nadat een hotel en een ticket voor de Capillas voor de volgende dag zijn gescoord, klim ik op een rots aan het meer en blijf daar twee uur zitten, naar muziek luisteren en van de omgeving te genieten tot de zon ondergaat. Ik wil hier nooit meer weg.
De volgende ochtend word ik wakker met prachtig nieuws: een veehouder hier in de buurt kan me woensdag komen halen en dan mag ik een week te paard over zijn terrein huppelen! De dag kan nu al niet meer stuk maar het beste moet natuurlijk nog komen: de Capillas! We gaan met een bootje een prachtig stuk het meer over en na ongeveer een halfuur komen we bij de eerste grotten aan. Ze zijn wit, blauw/paars-grijs, groen, geel en het water felblauw of turquoise. De wind en het water hebben deze grotten in de meest magische vormen omgetoverd. Het is een bijzonder spektakel en ik maak honderden foto's. Na een uurtje door de grotten te hebben gedobberd is het tijd om terug te gaan, het weer begint nu ook om te slaan. Gelukkig ben ik met een vroege groep meegegaan, want de grotten komen het mooiste uit in volle zon. Behalve de wolken komt er nu ook een stevige wind opzetten en dan is het niet zo'n pretje op het open water. Wij krijgen op de terugweg vol de wind tegen en ons speelgoedbootje heeft het er zwaar mee. We vliegen van links naar rechts, soms verticaal de lucht in om vervolgens snoeihard weer op het water te klappen. En dan hebben wij nog een zeer bekwame stuurman, ik zie bootjes van andere touroperators die het duidelijk een stuk moeilijker hebben dan wij. Een deel van mij geniet van deze spectaculaire rit, het andere deel is toch wel opgelucht als we weer veilig aan land zijn. Wat een tocht, en wat ben ik blij dat ik naar deze uithoek van de wereld ben gekomen! Eén van de eetkraampjes aan het meer waar ik een quesadilla haal, heeft op de muur geschreven: 'Bienvenido al fin del mundo, y comienzo de una nueva aventura' (welkom aan het einde van de wereld, en het begin van een nieuw avontuur). Het is de perfecte omschrijving van deze plek.