Week 1 - een goed begin...

Het langverwachte moment is daar; ik ga naar Zuid-Amerika! En ondanks dat mijn eerste bestemming Chili in eerste instantie een 'moetje' was, heeft Google er de afgelopen weken voor gezorgd dat ik nu sta te popelen.
Maar eerst nog naar Madrid! Na een soepele vlucht verloopt daar alles op rolletjes; het meetingpoint voor de Walking Tour is in één keer gevonden, de tour zelf is hartstikke leuk en ook de weg terug naar het vliegtuig is geen probleem. De vlucht van Madrid naar Santiago is de meest luxe die ik ooit heb gehad, een goed begin!
De volgende dag is niet zo'n leuke. Gebroken, maar met onwijs veel zin in het komende avontuur werk ik mezelf door de eindeloze immigratie-rij heen om me vervolgens een weg door de opdringerige taxi-chauffeurs te beuken. Ik vind een bedrijf dat me voor een relatief lage prijs in een gecombineerde taxi naar mijn bestemming brengt en vol goede moed klop ik bij het hostel aan.. Waarna de ellende begint. Mijn reservering blijkt niet te zijn doorgekomen en voor ik het weet sta ik weer buiten. Met inmiddels meer dan 30 uur reizen, zware backpack, geen idee waar ik ben en een graadje of 35 slaat de wanhoop toe. Gelukkig is de fietsenmaker op de hoek zo lief mij zijn wi-fi te laten gebruiken en ik vind het dichstbijzijnde hostel op 30min lopen. Oké, dit is niet het moment om erbij neer te gaan zitten. Haal een Red Bull, rook een sigaretje en hup, lopen. Trillend op mijn benen en drijvend in het zweet kom ik uiteindelijk bij het hostel aan.. die ook geen kamers vrij hebben. Ik mag niet eens even gebruik maken van hun wi-fi of wc. De meneer aan de deur vertelt dat alles in deze wijk vol zit en dat ik het beste de metro naar Barrancas kan pakken, daar zijn nog wel wat hostels. Na een lange, lange metro rit kom ik in Barrancas aan en realiseer me zodra ik bovenaan de trappen ben dat het waarschijnlijk niet de bedoeling is dat ik hier als toerist rondloop. Ik spreek de eerste de beste local aan waar een eventueel hotel zou zijn, en binnen een paar seconden staan er 3 locals om me heen in het Spaans te tetteren. Ik versta er weinig van, behalve dat het hier gevaarlijk is voor mij en dat ik zo snel mogelijk weg moet. Ze houden een bus aan, vertellen de buschauffeur dat ik geen idee heb waar ik ben of heen moet, de taal niet spreek en in paniek ben; of hij mij in een goede buurt bij een hotel wil afzetten. Het lijkt me beter om ze niet te vertellen dat de paniek (nog) niet heeft toegeslagen en dat ik de taal een stuk beter begrijp dan zij denken. Alle hulp is welkom op dit moment. De bus zet me af aan een drukke weg waar, inderdaad, een zeer krakkemikkig hotel ligt. Vol. Zo'n 1,5km terug heb ik een Ibis hotel gezien, dat is ongeveer de afstand die ik nog kan afleggen voordat mijn lichaam het gaat begeven. Pure opluchting als de receptionist me zegt inderdaad een kamer voor me te hebben! Ja, veel te duur eigenlijk, maar dat interesseert me niets meer. Ik wil douchen! Drinken! Eten! SLAPEN! Ik besluit dat ik zo snel mogelijk weg wil uit deze stad. Het nationale busstation is letterlijk de achtertuin van het Ibis, dus daar maar even een bezoekje brengen. Waar ik me in de hostels heb laten afschepen, ben ik nu gedoucht en redelijk stress-vrij en dat is jammer voor de ticket-meneer. Ik heb op het internet gezien dat er een busticket voor de volgende dag naar Puerto Montt is voor 1/3 van de prijs die hij me aanbiedt en die zal ik krijgen ook. Uiteindelijk loop ik met een ticket van omgerekend 12€ naar buiten - en ja, dat is de prijs die ik in mijn hoofd had. Ik besluit de traditionele empanada's bij één van de honderden kraampjes op straat te proberen (best lekker!) en een blokje om het hotel te lopen, maar meer dan dat trek ik fysiek niet meer en ga lekker op tijd naar bed.
De volgende dag wordt ik vroeg wakker, maar ik hoef pas om 12 uur uit te checken en heb een godsvermogen voor deze kamer betaald dus daar ga ik gebruik van maken ook. Na flink uitslapen, uitgebreid douchen en het ontbijt te hebben geplunderd is het toch echt tijd om mijn sleutel in te leveren en ik besluit op de valreep toch nog een Walking Tour te doen. Ik geef deze godvergeten kolere-stad nog één kans. Het is 5km lopen naar het meeting-point langs praktisch één grote weg. Langs de gehele weg is een soort van vlooienmarkt waar je alles kunt kopen van kleding, etenswaren, gereedschap tot automerken. Op straat wordt eten bereid en de geuren van de lokale keuken omarmen me. Overal wordt muziek gespeeld of gedraaid, af en toe herken ik een deuntje en na wat denkwerk realiseer ik me dat dit de ons bekende kerstliedjes zijn met een lekker salsa-sausje eroverheen. Halverwege kom ik nog een enorme kerstboom tussen de palmbomen tegen en ook de kerstman komt volledig in pak op een soort verbouwd golfkarretje voorbij scheuren (ook vandaag is het boven de 30 graden). Met elk blok worden de gebouwen mooier, ouder en imposanter. Oké, misschien is Santiago toch niet zo heel verschrikkelijk. De Walking Tour is tof, maar zou 4 uur duren en dat red ik niet met de bus dus met pijn in mijn hart haak ik na 2 uur af. Blij dat ik dit toch nog heb gedaan! De 6km naar het hotel loop ik weer terug wat nu een beetje lastig is aangezien de gympen die ik aan heb nét een half maatje te klein zijn en dat begin ik te voelen. Met steeds langer wordende pauzes strompel ik terug naar het hotel om mijn spullen te halen en na een bliksembezoek aan de Mac de bus in. Wat een luxe! De 'bed-stoelen' zijn enorm en de bus is bij lange na niet vol dus lekker privé zit ik op de allerlaatste stoel op de bovenverdieping. Binnen no-time zijn we de stad uit en nestel ik me in mijn paleisje om te genieten van de prachtige omgeving en ondergaande zon!
De volgende ochtend in Puerto Montt gaat alles heel soepel. In Santiago heb ik een korte Workaway in Coyhaique geregeld, dus eerst op zoek naar een bus die daarheen gaat. Er blijkt maar één bedrijf te zijn die dit doet, en alleen op woensdag. Aangezien Lisanne & Jelle hier dinsdag aankomen, komt mij dat eigenlijk wel heel goed uit. Tegenover het busloket is een kantoortje voor hospedajes en 10 minuten later zit ik bij een Chileense familie in huis aan de koffie. Goedkoper, en veel leuker dan een hostel, en L&J kunnen hier ook verblijven! Zodra ik geïnstalleerd ben en nog wat meer koffie heb gehad, ga ik terug naar het busstation om een ticket naar Coyhaique te kopen. De balie dame vertelt me dat ik eerst via het internet een 'reciprocidad' van 100$ moet betalen omdat de bus via Argentinië gaat... Dat is slikken. Na een martelend uur op de immigratie site van de Argentijnse overheid (die alleen in het Spaans is) besluit ik terug te gaan naar het station. Voor zover ik kon vinden moeten alleen Australiërs, Canadezen en Chinezen dit betalen. Na 7 jaar geen Spaans te hebben gesproken krijg ik wonder boven wonder na een lange discussie over immigratie procedures uiteindelijk mijn gelijk (en een busticket). Best een beetje trots op mezelf.
Alle indrukken, de hele dag Spaanse taal en vooral de stress van de laatste dagen hebben toch wel een aanslag op mijn lichaam gepleegd en de volgende dag word ik pas om 11 uur wakker. Ondanks dat Puerto Montt de hoofdstad van deze provincie is, is het een eindeloos saaie en lelijke stad. Google wijst uit dat voor elke excursie een reis naar Puerto Varas nodig is, dus nadat Ketty me vol heeft gegooid met koffie, met het lokale vervoer (verbouwde bestelbusjes) die kant maar op. Officieel zijn er wel busstops, maar iedereen mag overal op de bus springen. Letterlijk. Dus bus stopt niet, de deuren gaan open en hij gaat iets langzamer rijden en passagiers springen erin (of eruit) terwijl de bus doorrijdt. In eerste instantie wilde ik de vulkaan van Osorno beklimmen maar die ligt in een dik pak wolken dus worden het de Saltos de Petrohué, een nationaal park met watervallen. En wat is het daar mooi! De watervallen zijn niet zo groot maar vormen een woeste, kolkende rivier. Het water is diep turquoise op rustige stukken en baby blauw bij de versnellingen. Laaghangende wolken die een paar meter boven ons om de bergen hangen geven het hele gebeuren iets mystieks. Ik kijk mijn ogen uit. De afgelopen dagen heb ik voornamelijk in overlevingsmodus gezeten en dit is voor het eerst dat ik me met elke zenuw in mijn lichaam van bewust ben dat ik in Zuid-Amerika ben, en ik ben diep gelukkig.
Die nacht slaap ik weer slecht, maar nu van positieve opwinding. In de ochtend komen Lisanne en Jelle aan! We brengen hun spullen naar de hospedaje, krijgen koffie van Ketty, en gaan naar het meer. Het is vandaag in ieder geval droog dus kunnen we lekker buiten hangen. De eerste uren brengen we kletsend aan het meer door en lopen wat door de stad. Omdat dit de hoofdstad hier is hebben we het gevoel dat we iets missen, er moet toch wel íets te doen zijn?? Maar nee. De enige entertainment die we krijgen is op een pleintje waar een man met een lama in traditionele kleding staat (ook de lama) en een andere man in een soort lederhosen met een zakdoekje zielsgelukkig rondjes om een stereo heen rent en huppelt. We snappen niet precies wat hier nou de bedoeling van is, maar de man ziet er zó intens blij uit dat wij er helemaal vrolijk van worden. 's Avonds gaan we lekker naar een restaurant. Lisanne gaat voor de lokale kotsbak, Jelle voor gefrituurde cordon bleu met hele bijzondere Nederlandse frietjes en ik voor een halve kilo biefstuk met ongebakken ei. De lokale keuken is nog even wennen. Op de terugweg lopen we nog even langs de enige bezienswaardigheid hier; een metershoog kunstwerk van een man en vrouw die over het meer uitkijken. Het is zo afzichtelijk lelijk dat we wel even moeten blijven staan om het te analyseren. Een voorbijganger vat het standbeeld bondig samen: 'es feo'. Verderop komen we er bij het busstation achter dat we niet het station mogen doorsteken omdat we enige lokale activiteit van die dag hebben gemist: een drive-by shooting op de stationsdeuren. Potverdorie, als we dat hadden geweten, hadden we onze siësta wel uitgesteld. Nouja. Volgende keer beter.