Week 6 & 7 - ranchlife!

Na een dag goed uitbrakken van Oud & Nieuw begint ons nieuwe avontuur: we gaan naar een ranch! Al is het even de vraag of we daar wel aan gaan komen. In de maand dat ik alleen reisde, had ik mijn zaken redelijk op orde en was elke keer ruim op tijd voor een bus. Ook Lisanne en Jelle waren organisatorisch goed bezig. In de week dat Lisanne en ik nu samen reizen gaat het echter net iets minder soepel - we hebben het gepresteerd om werkelijk elke bus de allerlaatste minuut in te rennen en deze bus mogen we eigenlijk helemaal niet in omdat we onze tickets niet mee hebben. Gelukkig zijn we in macho-land en krijgen we als twee meisjes samen alles van de mannen hier gedaan zodra we wat tranen in onze ogen laten springen, en zo mogen we op de valreep toch mee.
Het is een (voor hier) korte busrit van 2,5 uur van Mendoza naar San Juan en in de bus worden we steeds zenuwachtiger. Ik droom al jaren van met paarden werken in Argentinië, en het verblijf op deze ranch was al geregeld voordat ik überhaupt een vliegticket naar dit continent had gekocht. Ook voor Lisanne staat dit op haar emmerlijst, waardoor de druk dat het hier leuk moet zijn best hoog ligt en we zitten elkaar in de bus lekker op te stoken. Gelukkig blijken alle zenuwen niet nodig want we komen op een mooie ranch terecht. Het is een waar speelparadijs voor ons: naast zo'n 50 paarden (en een ezel) hebben ze hier nog vele honden (en puppies), katten (en kittens), vogels, schildpadden en er lopen zelfs drie mara's! De haciënda waar we verblijven staat naast de paddocks van de paarden die we gaan trainen en is luxe. De eigenaren van de ranch gebruiken dit huis meer als vakantieverblijf dus we hebben de hele villa voor onszelf. De ranch is van Claudia en Gustavo, die meerdere huizen en bedrijven bezitten en zelf in principe in San Juan wonen met hun kinderen. Het is een lieve familie die ons regelmatig komt halen om met hun vrienden en familie te eten. We schuiven onder andere aan voor een 'asado': een typisch Argentijns maal waarbij het ene na het andere vleesgerecht op tafel verschijnt. Na alle weken op dit continent moeten we nog steeds wennen aan de Zuid-Amerikaanse interpretatie van punctualiteit; gemiddeld worden we twee uur na de afgesproken tijd opgehaald. Daarbij begint de lunch hier pas rond 15u en avondeten rustig om 23.30 dus elke keer als het eten eindelijk op tafel komt zijn we bijna flauw van de honger. Gelukkig is het eten zo lekker dat dit alles goed maakt!
Over het terrein lopen nog een aantal gaucho's die allemaal heel snel in een onverstaanbaar dialect praten, maar ze lijken heel aardig. Al zou het ook kunnen dat ze ons met een grote glimlach voor de meest verschrikkelijke dingen uitmaken. In principe vallen Workawayers onder de hoede van Fernando, die de paarden traint en Engels spreekt, maar die gaat snel nadat wij arriveren voor 10 dagen naar Chili waardoor wij het moeten rooien met de gaucho's en hun dialect. Het is een goede leerschool Spaans! Met flink wat hand- en voet-werk komen we er onderling redelijk uit, en als we elkaar écht niet begrijpen verzinnen Lisan en ik zelf wel iets om te doen.
We krijgen 8 paarden onder onze hoede, de meeste Engelse Volbloeden. Deze paarden moeten getraind worden voor endurance wedstrijden. Dit is een tak in de paardensport waarbij lange afstanden worden afgelegd ('onze' paarden lopen tussen de 25 en 160 kilometer). Zoals altijd wint de snelste, maar er zit nog een addertje onder het gras: er zijn verschillende stops onderweg waarbij de paarden door een veearts worden gecheckt. Als de hartslag dan te hoog is, moet je wachten tot deze weer rustig is voordat je verder mag en dit kan dus flink tijd kosten. Als de hartslag echt veel te hoog is, wordt je direct gediskwalificeerd. Het is dus de kunst om zo snel mogelijk te zijn, en toch de hartslag van het paard laag te houden. Hiervoor is een flinke conditie-training nodig en dat is wat wij gaan doen.
Het de bedoeling dat we rond 7 uur 's ochtends beginnen met uitmesten, dan samen twee paarden rijden en dan tot 12 uur wat extra klusjes doen. Daarna hebben we siësta om aan de intense hitte te ontsnappen en dan rijden we 's avonds nog twee paarden, zodat elk paard om de dag getraind wordt. We rijden over het terrein heen, voornamelijk stappen over de met wilgen overdekte lanen en voor de draf en galop gaan we een open veld vanwaar we aan alle kanten uitzicht hebben op de uitlopers van de Andes. Deze bergen blijven fascinerend en hier elke dag rijden is heerlijk!
Van de extra klusjes komen we er al snel achter dat deze niet zo zeer zwaar, maar wel nutteloos zijn. We vegen bijvoorbeeld een keer het terrein aan, maar de hopen worden niet weggehaald waardoor alle blaadjes de volgende dag weer netjes verspreid liggen. Ik sta nog een keer 4 uur lang paarden vast te houden voor de hoefsmid die met 3 man sterk om het paard heen staat en niet bedacht heeft dat een van hen zelf ook het paard kan vasthouden of, zoals in Nederland, het paard gewoon vastbinden. Eén keer worden we gevraagd een hengst te wassen zodat ze een fotoshoot met hem kunnen doen, maar de arme kerel was al een tijd zijn paddock niet uit geweest en heeft dus geen seconde stil gestaan voor de camera. Al snel wordt de shoot opgegeven en gaat de hengst terug naar zijn paddock waar hij prompt in het stof gaat rollen en dus viezer is dan voor zijn wasbeurt. Klusjes die dan wel weer heel leuk zijn, zijn bijvoorbeeld de jaarlingen inwerken en de veearts helpen.
Al snel komen we erachter dat de gaucho's hier wel zorgzaam zijn voor hun paarden, en ze ook wel willen trainen, maar eigenlijk niet zo goed weten waar ze precies mee bezig zijn. Het resultaat zijn enigszins onopgevoede paarden en Lisanne en ik hebben er onze handen vol aan. Na de eerste week staat bij mij de score op een gekneusde kuitspier (trap gekregen), gekneusde heup en pols (van mijn paard gevallen), stijve nek en opgezwollen keel (paard steigerde zo hard dat ze met haar hoofd tegen mijn keel sloeg) en een blauw oog (paard moest en zou een wilgentak meenemen en trok die over mijn gezicht strak). Lisanne vindt het allemaal hysterisch, normaal gesproken is zij de kluns die onder de blauwe plekken zit maar hier blijft ze redelijk buiten schot. Behalve toen ik van mijn paard viel, dat vond ze er zo tof uit zien dat ze besloot dat ook eens te proberen en lag ze simultaan met mij stof te happen. We hebben het onwijs naar onze zin, maar we zijn teleurgesteld dat we zo weinig van de gaucho's en het leven op een ranch leren.
Ondanks dat we hier voor de paarden zijn gekomen, vinden we onze grote liefde snel ergens anders: Claudia vraagt ons of we voor 5 puppy's willen zorgen. Domme vraag. Natuurlijk willen we dat! Het zijn er dus 5, uit drie verschillende nesten. We dopen ze Superman, Kwispel, Ragebol, Belhamel en Goofy. De eerste drie zijn vanaf moment 1 nooit verder dan een paar meter bij Lisan en mij vandaan te vinden (tenzij we gaan rijden). Belhamel en Goofy blijven vooral bij het huis en zijn onze zorgenkindjes, het gaat overduidelijk niet goed met ze. Wanhopig proberen we ze aan het eten en drinken te krijgen en alle teken en vlooien te verwijderen. Voor Goofy zijn we helaas te laat, die overlijdt na een week. Belhamel lijken we er gelukkig wel weer bovenop te krijgen. De andere drie hebben we direct geadopteerd (en zij ons). We zijn stapelverliefd op onze pups en zijn de hele dag met ze in de weer. Overdag lekker buiten en 's avonds liggen we met de 'familie' op de bank films te kijken. Eigenlijk mogen honden hier het huis niet in, laat staan op de bank (of in bed) liggen, maar onze pups zijn toch al verwend tot op het bot dus dit kan er ook nog wel bij. Regelmatig verzucht er een gaucho dat de pups nu zo gewend zijn aan alle liefde, dat zij ze ook zullen moeten knuffelen als wij straks weg zijn.
Na twee weken komt Fernando weer terug uit Chili en gelijktijdig komt er nog een Belgische Workawayer aan. Vanaf dat moment komt er dus een verandering in onze routine. Sowieso moeten we ineens het huis en de paarden delen (niet de pups, meteen bij de kennismaking hebben we gemeld dat aandacht van derden naar onze kinders niet op prijs wordt gesteld). Dit betekent ook dat onze paarden nu elke dag worden gereden en het beste is dat we met Fernando naar buiten kunnen! In plaats van rondjes over het terrein rijden we nu uren door de bergen en tomatenvelden, langs beekjes, de plaggenhutten van de locals, de wijn- en olijfgaarden. Af en toe pikken we een bosje druiven mee en genietend daarvan kijken we vanaf ons paard toe hoe de kinderen van de locals in de beekjes aan het spelen zijn. Vooral de avondritten, als de zon langzaam achter de Andes zakt terwijl wij door de heuvels rijden, zijn prachtig.
Zowel de provincie van Mendoza als die van San Juan zijn echte wijngebieden. Voordat we hier kwamen hadden we al begrepen dat het bijna crimineel is om hier te zijn en geen wijnproeverij te doen. Gelukkig is de ranch omringd door wijngaarden en op één van onze laatste avonden komt Fernando ons melden dat we geen rijbroek aan hoeven te trekken, we gaan wijn proeven. Dat is een leuke verrassing! We rijden naar de wijngaard van een vriend van hem en komen op een prachtig terrein met een imposante 'fabriek'. Dit is al bijna 100 jaar een wijngaard en in het grote gebouw doen ze bijna alles nog op ongeveer dezelfde manier als een eeuw geleden. De wijn wordt ondergronds in enorme kelders opgeslagen, de oude wijn wordt nog steeds in grote houten tonnen gerijpt en de nieuwe machines lijken erg veel op de oude (die overal nog naast staan). Na een uitleg over het bedrijf en het proces van wijn maken, proeven we een aantal wijnen en besluiten een flesje rood mee te nemen. Inmiddels zijn de vijgen aan de bomen rondom de ranch rijp en 's avonds zitten we met een schaaltje vijgen en kaasjes aan de wijn op de veranda, de zon is aan het zakken, puppy's om ons heen, af en toe hinnikt er een paard op de achtergrond... Wat een leven!
De eerste tijd genieten we met volle teugen van het feit dat we even een vaste verblijfplaats hebben. Een vaste routine elke dag, tas niet om de dag in- en uit-pakken, even niet constant bezig zijn met plannen... Het is een zeer welkome 'break'. Na twee weken begint het echter toch weer te kriebelen. We willen weer meer zien, meer doen en alles uit onze reis halen. We hebben het gevoel dat we inmiddels alles uit ons verblijf op de ranch hebben gehaald. Daarbij hebben we niet oneindig veel tijd op dit continent, vooral voor Lisanne begint het te dringen. Daarom besluiten we eerder dan gepland te vertrekken en na drie weken tussen de paarden pakken we onze tassen in en beginnen aan een nieuw avontuur: op naar Buenos Aires!