Week 4 - Merry Christmas...

De week bij de gaucho's vliegt voorbij en voordat ik het weet is het alweer tijd om afscheid te nemen. Weggaan hier is heel dubbel; aan de ene kant kan ik niet meer tegen het slechte weer, aan de andere kant is het toch wel een heel bijzondere plek. Veel tijd om erover na te denken heb ik echter niet; Lisanne en Jelle zijn in de buurt en komen met de bus over ons terrein heen vanwaar ik met hen verder reis. We gaan terug naar Puerto Tranquilo waar we de avond een beetje door het dorp struinen maar vooral heel veel tijd in het hostel doorbrengen aangezien het weer (voor de verandering) bittere ellende is. Zij vliegen zaterdag vanaf Coyhaique naar Santiago maar die vliegtickets zijn godnondeju duur dus ik besluit het hele stuk terug weer te bussen. Het sluit allemaal precies op elkaar aan, elke ochtend gaan er bussen naar Coyhaique (4 per dag, allemaal rond 9u 's ochtends), dus de volgende ochtend pak ik de bus daarheen zodat ik de dag erna de bus naar Puerto Montt kan pakken die maar 1x per week gaat. Prima plan dacht ik zo. Maar Patagonië zou Patagonië niet zijn als er niet last-minute een verandering in de plannen zou zijn. In Coyhaique aangekomen, blijkt dat de bus de volgende dag niet gaat. Waarom is niet duidelijk, volgens het internet gaan ze gewoon, maar op het kantoortje hebben ze een briefje opgehangen dat ze niet rijden. In principe is de druk voor mij niet zo heel hoog, het zou lullig voor Lisanne zijn als ik niet op tijd in Valparaíso ben en ik heb vooral geen zin om erg lang in dit gat te blijven, maar verder is er op zich geen nood aan de man. Er staan echter nog drie fransen aan de balie die zaterdag vanaf Puerto Montt naar huis vliegen en dus redelijk in de stress zitten. De Chilenen zelf zien het probleem er niet zo van in, er gaat volgende week waarschijnlijk toch weer een bus? Die stomme toeristen ook altijd met hun gezeik. Via allerlei verschillende kantoortjes van verschillende busbedrijven wordt er uiteindelijk een route uitgestippeld. Binnen 2 uur gaat er een bus naar La Junta en dan kunnen we daar de volgende dag een bus naar Chaitén pakken, vanwaar er weer een bus naar Puerto Montt gaat. Ook hier hebben we eigenlijk nog wel geluk; de bus tussen La Junta en Chaitén gaat alleen op maandag en vrijdag (mensen die zeggen dat Patagonië makkelijk te bereizen is zijn waarschijnlijk alleen in Argentinië geweest). Het begin van de rit is fantastisch; toen ik Coyhaique in kwam, kwamen we via het westen door een soort toendra-gebied. Deze lijn volgt echter de Carretera Austral waardoor ik nu ook het noordelijke deel van deze route zie. Het uitzicht is weer heel anders dan in het zuiden: de bergen hebben andere vormen, de bomen zijn anders, en waar we naar het zuiden vooral meren hadden komen we hier om de paar meter een waterval tegen. Prachtig! Na ongeveer 3 uur rijden gaan we een nationaal park in en daar begint de ellende. De wegen hier zijn al niet zo best, maar in dit park is het werkelijk verschrikkelijk. Ruim anderhalf uur lang hobbelen we over een weg die uitsluitend bestaat uit haarspeldbochten. Om het allemaal nog wat erger te maken gooit de chauffeur de verwarming vol open. De Chilenen hebben een ding hier met bussen en airco. Hoe koud het ook is, in elke bus staat vol de airco aan en ik ben er al snel achter gekomen dat het belangrijk is altijd veel extra kleding in mijn handbagage te hebben. Dit geldt totdat er een stuk over een extreem slechte weg gereden moet worden; dan gaat altijd vol de verwarming aan. Dus als je al ongemakkelijk probeert niet al te misselijk te worden, maken ze het (letterlijk) nog net even een graadje erger. Waarom ze dit doen is me een raadsel, en dat de bussen nog niet ondergekotst zijn een godswonder.
Uiteindelijk komen we vlak voor middernacht aan in La Junta. Ik had van Jelle al wat hostels met 24-uurs receptie doorgekregen, maar om daar te komen moet je natuurlijk wel weten waar je precies bent... In mijn domme naïviteit had ik bedacht dat de bus wel bij een busstation zou aankomen. Ik had natuurlijk beter moeten weten. De meeste dorpen hebben wel een busstation, maar veel busbedrijven vertrekken vanaf hun eigen kantoor, wat over het algemeen een doodnormaal woonhuis in een willekeurige straat is. Zo ook dit bedrijf. In een hele donkere straat in een heel stil dorpje worden we de bus uitgegooid. Als we vragen aan de chauffeur waar de bus de volgende dag gaat horen we "Carretera" (links de straat uit) of "Esquina" (rechts de straat uit). Top. De buschauffeur vindt ons echt ontzettend vervelend met al onze vragen over wat we nu in godsnaam moeten doen en waar we heen moeten en zegt uiteindelijk dat hij wel iemand zal bellen, waarop hij in zijn bus stapt en wegrijdt. Gelukkig komt er een paar minuten later inderdaad een hele boze mevrouw aan lopen die ons kamers in het buskantoor kan verhuren maar vooral blijft benadrukken dat ze hier niet werkt en dat ze thuis een kind heeft liggen slapen. Uiteindelijk krijgen we een kamer, maar als ik vraag waar de wc's zijn zegt ze weer dat ze hier niet werkt en dat het niet de bedoeling is dat ik de badkamers gebruik. Als ik haar zeg dat dat geen probleem is en dat ik met alle liefde mijn behoeftes op de gang doe, besluit ze toch maar de badkamers van het slot te halen. De bus naar Chaitén gaat om 7 uur 's ochtends en we zijn meerdere keren gewaarschuwd dat we echt op tijd moeten zijn omdat de bus vertrekt als de chauffeur daar zin in heeft. Nou is dat in principe altijd zo hier, maar tot nog toe betekende dat een half uur tot anderhalf uur ná de beoogde vertrektijd, het lijkt me sterk dat dat deze keer anders is. Maargoed, de wekker maar om half 6 zetten en een paar uur na aankomst verlaten we het hotel weer. Aangezien de adviezen voor de busstop 2 tegen 1 voor de Esquina zijn besluiten we daarheen te gaan. We lopen een paar blokken en ja hoor, als we ergens de hoek om slaan staat daar midden op de weg inderdaad een bus. Zonder chauffeur, maar de bus is in ieder geval gevonden. Uiteindelijk komt de chauffeur ook aanlopen en onvoorstelbaar genoeg gaan we om 7.15u rijden (wat voor Chilenen zo strak op tijd is dat ze helemaal in de stress schieten - hier worden ze pisnijdig om bussen die op tijd vertrekken). Het is een relatief korte rit van 3 uur en rond half 11 rijden we Chaitén binnen waar we - joepie! - bij een busstation stoppen. Meteen het station in om een kaartje voor Pto Montt te kopen. Die bussen gaan natuurlijk die dag niet, ik was er ook al niet meer vanuit gegaan. Maar gelukkig gaan ze de dag erop wel en dus maar op zoek naar een hospedaje. In een dorp met zo'n 150 huizen is er niet zoveel keuze en ik beland in waarschijnlijk het slechtste hostel ter wereld. Inmiddels ben ik gewend aan de Chileense huizen die gemaakt zijn uit hout en spaanplaten met de nodige kieren waardoor het overal steenkoud is. Hier hebben ze daar nog een bouwmateriaal aan toegevoegd: gaten in de muren en vloer zijn dicht geniet met kartonnen verhuisdozen. De douche geeft in principe alleen koud water met af en toe een kokend hete straal, alles van het bad tot de wasbak tot het bed gammelt en 's middags komt er een drol van de buren in mijn wc naar boven drijven. Als ik die probeer door te trekken loopt de wc tot de rand vol en daarna niet echt meer leeg, dus vanaf nu die op de gang maar gebruiken. Ik kan er eigenlijk alleen nog maar om lachen; het is typisch Patagonische charme zullen we maar zeggen.
Opgelucht verlaat ik de volgende ochtend Chaitén voor de 10 uur durende busrit naar Puerto Montt. De busritten hier zijn helemaal niet zo erg; het is een goede manier om (droog) de prachtige omgeving te zien. Daarbij worden er veel stops gemaakt zodat we wat rond kunnen lopen en qua luxe is een eersteklas vliegtuig niets bij deze bussen. Deze busrit komt nog met een extra snoepje: de helft van de tocht varen we met een boot door de fjorden. Waar het water zuidelijker alle kleuren blauw was, is het hier alle kleuren groen. Het meer wordt geflankeerd door met jungle bedekte bergen en het is werkelijk waanzinnig mooi! De hele tocht lijkt meer op een excursie dan op simpel transport. Uiteindelijk arriveren we 's avonds laat in Puerto Montt waar alle bussen dan al zijn vertrokken en de kantoortjes dicht zijn, met een briefje dat ze de volgende dag vanwege kerst ook niet open zijn. Er is nog één kantoortje waar licht brandt en de baliedame kijkt me niet al te gelukkig aan als ik haar aanspreek, maar ik móet een ticket voor de volgende dag hebben. Gelukkig heeft ze er een voor me, helaas wel pas om 20u 's avonds. Dat betekent dat ik maandagochtend in Santiago en maandagmiddag pas in Valparaíso aankom. Eerste kerstdag moeten Lisanne en ik dus zonder elkaar doorbrengen. Ik loop naar het huis van Ketty en Mario in de hoop dat zij nog een kamer voor me hebben, en word gelukkig hartelijk ontvangen. De tafel staat al helemaal vol met heerlijk eten, en ik mag nog net mijn spullen in de slaapkamer zetten voordat ik aan tafel word gezet voor een avond kerst vieren Chileense stijl (heel veel eten en drinken, wat dat betreft is het overal ter wereld hetzelfde). Van alle plekken waar ik had kunnen stranden, is dit toch wel de beste.
De volgende dag, eerste kerstdag, had ik eigenlijk gepland om de hele dag te verzwelgen in zelfmedelijden, maar moeder natuur voorkomt dat. Als ik rond half 11 's ochtends mijn tas in sta te pakken, begint alles te schudden. Eerst denk ik nog dat de honden beneden de boel op stelten aan het zetten zijn, maar het trillen wordt steeds heftiger en als ik naar buiten kijk beweegt alles daar ook. Oh shit, dit is niet best. Ik ren naar beneden en word meteen door Ketty in een soort versterkte kamer achter het huis getrokken. Daar blijven we zitten tot alles voorbij is, een paar hele heftige minuten, die ontzettend lang lijken te duren. Na het schokken begint de aarde te 'wiegen', alsof je straalbezopen bent, een hele bizarre en misselijkmakende gewaarwording. Als uiteindelijk ook dat stopt kunnen we weer naar buiten. Ik heb wel een paar sigaretten nodig. Net als ik weer een beetje op adem begin te komen gaan overal alarmen af en krijgen we allemaal een melding op onze telefoon: een presidentiële waarschuwing dat er tsunamigevaar is en we zo snel mogelijk moeten evacueren. Ketty en Mario besluiten koffie te gaan zetten. Langzaamaan komen de berichten binnen: er was een beving in de Stille Oceaan met een kracht van 7.7 op de schaal van Richter. Hier in Puerto Montt is die afgezwakt tot 6.9. Foto's van supermarkten waar alle wijnflessen stuk zijn gevallen (een nationaal drama) komen voorbij. Het eiland naast ons, Chiloé, is er slechter vanaf gekomen: daar is alle elektriciteit uitgevallen, wegen en huizen zijn ingestort en 4000 mensen zijn geëvacueerd. Gelukkig zijn er geen gewonden of doden gevallen.
Na een paar uur wordt de tsunamiwaarschuwing weer ingetrokken. Het hele gebeuren heeft hier toch ook wel indruk gemaakt: ondanks dat er veel grapjes worden gemaakt, staat de telefoon roodgloeiend en op de radio komt het woord 'terromoto' minstens elke twee minuten voorbij. Een paar decennia geleden was hier een aardbeving met een kracht van 8.1 en daarbij is een naburig dorp in de zee verdwenen. Ondanks dat de Chilenen wel gewend zijn aan aardbevingen, hakt eentje van deze kracht er toch wel in. Ik ben blij als ik 's avonds de bus naar Santiago in kan, weg uit dit gebied (er is nog steeds een serieuze kans op naschokken). Ondanks dat het meemaken van een aardbeving niet op mijn verlanglijstje stond, is het in ieder geval geen saaie kerst geweest dit jaar.