Week 3 - ondergedoken bij de gaucho's

Mijn week tussen de gaucho's is een bijna onwerkelijke ervaring. Ik kom terecht op een enorm landgoed wat wordt gerund door twee jonge mannen, Domingo en Pedro. Hun land ligt aan het meer, precies aan de andere kant van Puerto Tranquilo. Nu pas zie ik welk een imposant gebergte ik daar nog achter me had liggen. Op het noorden hebben we dus uitzicht op deze bergen en het meer dat elke keer een andere kleur blauw is en een ander schilderij vormt. Op het oosten liggen de machtige uitlopers van de Noorderlijke IJsvlakte met gletsjers, en op het zuiden en westen worden we omsingeld door een sprookjesachtig bos. Er is hier geen elektriciteit en de eerste avond brengen we in kaarslicht tussen de schaaphuiden in Domingo's huis door. De volgende dag verhuizen we naar Pedro's huis een paar kilometer verderop. Op dit landgoed wonen nog een aantal gaucho's, allemaal verspreid over de verschillende huizen die hier staan. Vrijwel meteen mag ik uit één van hun paarden kiezen wie mijn maatje hier wordt en ik ga voor (natuurlijk) een zwarte hengst, Mañero. Ik maak een paar mooie ritten met hem, het is een schatje maar wel een beetje een baby. Regelmatig gaan we met vier benen de lucht in, maken een rechtsomkeert of gaan vol op de noodrem (of een combinatie van) omdat een grasspriet scheef staat. Wel is het wonderbaarlijk hoe vast deze paarden op hun benen staan, ze zijn immers opgegroeid in de bergen. Bij de eerste rit komen we een kreek tegen met een afdaling van ongeveer vier meter recht naar beneden en aan de overkant weer vier meter recht omhoog. Voor mij ziet het eruit als de Grand Canyon. Terwijl ik om me heen kijk waar we eventueel naar beneden zouden kunnen, besluit Mañero dat we lang genoeg getreuzeld hebben en stort zichzelf naar beneden. Ogen dicht, aan de manen vastklampen en hopen dat dit goed komt dan maar. Als we zonder enige moeite aan de overkant zijn gekomen wil ik hem belonen omdat het zo'n superstoer paard is, maar dat lukt niet zo goed omdat hij eenmaal boven helemaal overstuur raakt van een - in zijn ogen - angstaanjagende bloem in het gras. Ik ben stapelverliefd op dit paard.
Het werk in deze real-life ansichtkaart is niet zo lastig. Eén hele dag besteden we aan het schoonmaken van Pedro's huis, verder schoffelen we een beetje in het aardappelveld en een keer gaan we met de tractor de berg op om brandhout te halen. Het is een rit van een uur heen en een uur terug waarbij we de meest waanzinnige uitzichten hebben, fantastisch! Het weer gooit helaas wel wat roet in het eten, het regent continu en het is steenkoud. Mijn laatste middag zouden we te paard de koeien van de zuidelijke vlakten naar beneden drijven, maar vanwege de waanzinnige stortbuien die dag wordt dat helaas afgeblazen. Ik kan wel janken van teleurstelling. In principe zitten we in de voorzomer en zou het weer een stuk beter moeten zijn, maar precies de drie weken dat wij in Patagonië zijn is het ongekend rotweer. Ik spreek Lisanne af en toe en die zitten met dezelfde ellende een stukje zuidelijker. Het is onwaarschijnlijk mooi hier, maar wel echt doorbijten in dit klimaat.
Het hoogtepunt van de week, en waarschijnlijk één van de hoogtepunten van deze hele trip, is het gaucho feest op zaterdagavond. Deze feesten worden maar 3 à 4 keer per jaar gehouden en ik heb het geluk dat dit precies in het weekend valt dat ik hier ben. Het feest wordt gehouden in een grote schuur waar iedereen uit de hele omgeving (alle 200), van heel jong tot heel oud zijn samengekomen. Alle mannen hebben, net als op de boerderij, een typische pet op en grote leren rijlaarzen aan. Er wordt Zuid-Amerikaanse muziek gedraaid en iedereen zit aan lange tafels om de dansvloer heen. Naar mate de avond vordert gaan er steeds meer mensen de dansvloer op. De dansen zijn een mix van linedance en salsa. Er wordt alleen in paren gedanst, en alleen de mannen vragen de vrouwen ten dans.
Gelukkig wordt bijna elk nummer van partner gewisseld en het duurt niet lang voordat ik ook ten dans wordt gevraagd. Ik twijfel een seconde, ik als houterige Hollander ga hier waarschijnlijk niet in uitblinken. Maar het is te leuk om te laten schieten, en uiteindelijk sta ik meerdere keren met verschillende gaucho's op de dansvloer. Ik kan er inderdaad helemaal niets van en trap op meerdere tenen, maar ik heb in lange tijd niet zo'n leuke avond gehad. Twee keer roept de DJ een speciaal nummer om, en plots staan er maar drie paren op de dansvloer. Dit blijkt een hele specifieke Chileense dans te zijn waarbij de paren, zwaaiend met een zakdoekje, als een soort stierenvechters om elkaar heen draaien (ineens wordt de straatdanser in Puerto Montt ook een stuk duidelijker). Bijna niemand kent deze dans kennelijk, maar onze eigen Pedro is één van de weinigen die op de dansvloer heen en weer staat te springen. Dit is zo ontzettend tof, wat een bijzondere en authentieke ervaring. Ik had een beetje twijfels of ik er wel goed aan deed hier te blijven, meer naar het zuiden zijn immers ook redelijk wat natuurlijke hoogtepunten die ik nu niet ga zien. Maar deze avond laat de laatste restjes twijfel als sneeuw voor de zon verdwijnen. Geen gletsjer of berg of natuurpark kan op tegen deze avond authentiek feesten met de lokale gaucho's, het is een ervaring om nooit te vergeten.