Week 10 & 11 - laatste dagen met Lisanne & Uruguay

De bus die we uit Posadas naar Buenos Aires pakken is de meest luxe tot nog toe; leren stoelen, warm avondeten en we krijgen zelfs champagne! Het is niet te zuipen, maar het gaat om het idee. We blijven maar kort in Buenos Aires, lunchen met Juan en daarna naar zijn appartement om onze tassen over te pakken. Reizen is echt fantastisch, maar ik begin zo langzamerhand een serieuze antipathie tegen mijn backpack te ontwikkelen. En aangezien we maar drie dagen naar Uruguay gaan, hebben we die grote monsters niet nodig. Hiermee valt letterlijk een last van onze schouders en we huppelen bijna naar de haven waar we de boot naar Uruguay pakken. Het is maar een uurtje varen naar de overkant, waar we in het schattige Colonia del Sacramento terecht komen. Dit is een klein dorpje uit koloniale tijd, waar in het historische kwartier nog veel resten staan van de bolwerken die zijn gebouwd in de tijd dat Portugal en Spanje hun onderlinge conflicten voornamelijk aan deze kant van de wereld uitvochten. De enorme versterkingsmuur met poort en ophaalbrug, de vuurtoren en het oude centrale plein geven een goed beeld van hoe het er hier uit moet hebben gezien. De straten zijn nog steeds bedekt met grote kinderkoppen, er staan een paar auto’s uit het begin van de vorige eeuw door het dorp heen geparkeerd en de oude, kleine huisjes liggen verstopt tussen heel veel bomen, planten en bloemen. Wat een heerlijk plaatsje om doorheen te struinen! Na een uurtje of vier hebben we alles gezien, en daar hadden we even geen rekening mee gehouden. We wilden drie dagen in Uruguay blijven, dus het internet maar op voor inspiratie. Helaas is de inspiratie ver te zoeken; er zijn geen nationale parken hier en de enige grote stad is Montevideo maar dat ziet er niet uit alsof het de reis waard is. Uiteindelijk besluiten we de rest van die dag en de volgende dag lekker aan het strand te gaan hangen en dan een dag eerder terug naar Buenos Aires te gaan.
Deze extra dag in Buenos Aires is de laatste dag met Lisanne en daarom heel dubbel. Ik ben al de hele week aan het ontkennen dat ze weggaat - elke keer dat ze erover begint is mijn reactie ‘ja, dat denk jij’. Maar voordat het zover is hebben we nog een hele dag in de stad! We gaan eerst naar de begraafplaats in Recoleta, een spektakelstuk. Hier liggen de groten van het land en de meest beroemde ‘bewoonster’ is waarschijnlijk Evita, die in een hevig versterkte bunker meters onder de grond ligt zodat haar graf niet geschonden kan worden. De laatste rustplaats van deze rijken zijn geen graven met een simpele grafsteen, maar grote familiegraven. De ‘grafvilla’s’ zijn uit het duurste marmer opgetrokken en versierd met beelden die voor een groot deel speciaal in Italië zijn gemaakt en de één is nog groter en weelderiger versierd dan de ander. Lisanne maakt op een gegeven moment de harde, maar absoluut terechte opmerking dat in dit land de doden het beter hebben dan de levenden.
Nadat we ons hebben vergapen aan de begraafplaats lopen we door naar Palermo. We zijn het oude gedeelte van de stad uit en worden omgeven door moderne gebouwen en grote parken. In deze wijk zou een mooie botanische tuin liggen die op meerdere websites wordt aangeraden, dus op zoek daarnaar. Daar aangekomen blijken ze een entree te vragen die de attractie voor ons eigenlijk niet waard is, maar we hebben er zo’n pleuris end voor gelopen dat we naar binnen zullen gaan ook. Eenmaal binnen blijkt de tuin het echt niet waard te zijn geweest – wat houten bruggetjes over een hele vieze vijver en daaromheen liggen wat gebouwtjes in Chinese stijl. De hele bedoening is zo treurig dat we er eigenlijk wel weer lol in krijgen en na een uurtje (waarvan we een halfuur op een bankje hebben gezeten omdat we weigerden zo snel weer weg te gaan – we hebben immers betaald) melig als een stel pubers de tuin weer verlaten. We lopen naar het park ernaast en gaan zitten bij een vijver die zo mogelijk nog smeriger is dan die in de tuin. Hier blijven we urenlang zitten, totdat het donker wordt. Na 6 weken onafgebroken in elkaars gezelschap te hebben doorgebracht blijken we toch nog heel erg veel te bespreken te hebben. De gesprekken worden steeds persoonlijker en uiteindelijk zitten we allebei met de tranen in onze ogen naar het vieze water te kijken. Het zijn het soort gesprekken dat je alleen kan hebben aan het einde van zo’n reis samen. Natuurlijk wist ik dat ik Lisan heel lief vind en dat we heel goed samengaan – we hebben immers ook probleemloos samengewoond. Dit ging echter nog een stapje verder dan samenwonen – we hebben de afgelopen weken echt alles samen gedaan, soms zelfs in hetzelfde bed geslapen. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik ieder ander na maximaal drie dagen de oorlog had verklaard, maar bij Lisan heb ik daar geen last van (oké, 1 keer. Toen we de Milonga niet konden vinden heb ik haar afgesnauwd – waar ik me nog steeds schuldig om voel en wat zij nog steeds grappig vindt). Sterker nog, de zeldzame momenten dat we niet in elkaars buurt waren, vond ik het na een kwartiertje wel weer tijd dat ze terugkwam. Lisanne is oprecht ‘the Sunshine in my life’. Als we die zaterdag naar het vliegveld gaan is het voor het eerst in tijden weer eens echt rotweer. Koud, harde wind en de regen komt met bakken uit de hemel. Mijn melodramatische persoonlijkheid vindt dit allemaal wel poëtisch – zelfs de hemel huilt dat mijn Sunshine dit continent verlaat (ik heb zo mijn roeping als soap-actrice misgelopen).
Nadat ik eerst een halfuur lang heel hard in de regen op het vliegveld heb staan huilen besluit ik dat dit ook niet echt opschiet en ga maar terug naar Buenos Aires. Ik blijf nog drie dagen bij Juan voordat ik weer terugga naar Uruguay. Juan doet ontzettend zijn best, probeert me op te vrolijken, maar ik voel me verschrikkelijk eenzaam en heb last van heimwee, iets wat ik in mijn leven nog nooit heb gehad. Op zich zijn het een paar best fijne dagen, de afgelopen maanden was het elke dag go-go-go dus het is lekker om even niet zoveel te doen. Beetje wasjes draaien, paar dingetjes voor werk regelen en vooral series kijken en uitrusten. Uiteindelijk weet ik mezelf een beetje uit mijn dip te trekken en heb er weer zin in om nog een paar weken naar het strand te gaan en te leren surfen.
Vanaf Buenos Aires is het een reis van bijna 10 uur naar wat mijn laatste stop zou moeten zijn in deze reis: een klein plaatsje in het oosten van Uruguay, Maldonado. Het is een klein dorpje met een hele rare mix in de bevolking: de ene helft is verschrikkelijk rijk en woont in prachtige villa’s aan het strand (ik zie voor het eerst in mijn leven een Lamborghini in het wild), de andere helft zijn hippies die in houten hutjes tussen en achter de villa’s leven. Mijn host hier, Ivan, hoort bij de laatste groep en heeft een stuk land in de bossen achter het strand. Hij is nog niet aan bouwen toegekomen dus we slapen in tenten. Ach, ik krijg een eigen tentje en een warme slaapzak dus het maakt me ook niet zoveel uit. Ik kom er al snel achter dat Ivan een aardige vent is, maar dat er tussen ons absoluut geen klik is. Hij is vrij stug en als ik een vraag stel komt er over het algemeen niet meer dan een kort ‘ja’ of ‘nee’ uit. Nou goed, ik ben hier om te surfen en heb m’n tablet volgezet met boeken en series dus zo kom ik de volgende weken wel door. Samen met wat vrienden heeft Ivan een surfschool en het zou de bedoeling zijn dat ik daar een beetje zou helpen in ruil voor surflessen. Bij aankomst echter vertelt hij me dat een storm een paar maanden geleden ‘hun’ strand heeft verwoest. Iedere ochtend gaan ze nu andere stranden langs om te kijken hoe de golven daar zijn om eventueel wat lessen te geven. De afgelopen dagen heeft het flink gestormd en daardoor is de zee nu best heftig, te heftig voor lessen. De eerste dag rijden we urenlang rond zonder succes, en uiteindelijk gaan Ivan en zijn matties zelf surfen en laten ze mij achter op het strand. Hier had ik niet op gerekend en ik heb niets bij me – geen boeken, zonnebrand of water. Best saai en achteraf ook pijnlijk als ik van top tot teen verbrand van het strand af kom. Als ze klaar zijn met surfen gaan we naar een vriend van hun die een barretje heeft en ons voor een lunch heeft uitgenodigd. Nadat we ook daar een paar uur hebben rondgehangen en voor ons uit hebben gestaard besluit ik maar eens te vragen hoelang ik eigenlijk kan blijven. We hadden afgesproken dat ik tot eind februari zou blijven, maar op deze manier heb ik daar niet echt zin in. Aangezien er toch geen werk is wat ik kan doen hoop ik dat hij het niet zo erg vindt dat ik de afspraak verbreek. Het antwoord van Ivan is echter nogal verrassend: ik kan tot vrijdag blijven. Dat is minder dan 48 uur. Ik vraag me af wanneer hij gezegd had dat ik niet langer kon blijven als ik er niet zelf over begonnen was. De volgende dag, nadat we eerst weer vruchteloos langs kilometers strand hebben gereden, laat hij me achter in de tuin van een vriendin van hem terwijl zij hun siësta slaapje van vier uur doen (ik begin het steeds minder erg te vinden om weer weg te gaan), maar daar heb ik in ieder geval internet dus kan ik gaan brainstormen voor een plan. Dat is lastiger dan gedacht, dit was mijn laatste stop dus alles wat ik in de buurt wilde zien, heb ik al gezien. Als dit eerder in de reis was gebeurd was het geen probleem geweest, dan was ik gewoon sneller doorgereisd naar de volgende stop. Ding is alleen dat ik geen volgende stop meer heb. Ik laat mijn fantasie de vrije loop en check zelfs vliegtickets naar Bolivia, Colombia en Peru, maar dat is vanaf hier onbetaalbaar. De enige vliegtickets die te doen zijn gaan naar alle plaatsen waar ik al ben geweest. Uruguay zelf heeft, zoals Lisan en ik al eerder vonden, niet zo heel veel meer te bieden dan de stranden en is godnondeju duur. Hier nog twee weken in een hostel verblijven en surflessen nemen gaat zoveel kosten als deze hele reis tot nog toe bij elkaar, en dat heb ik er niet voor over. Enige wat nog best trekt is Brazilië, maar daar is de politie in staking en zijn in een paar dagen tijd tientallen mensen vermoord. Vooral de provincie naast Río de Janeiro, waar ik graag heen wil i.v.m. het carnaval, is veranderd in een walhalla voor gangs en ander gespuis, en inmiddels is het leger maar ingezet om de orde weer wat terug te krijgen. Al met al niet een heel aanlokkelijk vooruitzicht dus ook Brazilië wordt geschrapt. Ik heb het voor het eerst op deze reis even heel zwaar en overweeg zelfs om mijn ticket om te zetten en eerder naar huis te komen. Ik had al heimwee, voelde me al eenzaam, en de afgelopen dagen in deze lethargische sfeer hangen heeft mijn humeur geen goed gedaan. Inmiddels heb ik nergens zin meer in en het lukt me niet om mezelf uit deze negatieve spiraal te trekken. Uiteindelijk bel ik even met het thuisfront en mijn lieve ouders weten me weer dusdanig op te peppen dat ik besluit door te bijten. Het zou ook verschrikkelijk zonde zijn om deze fantastische reis met zo’n domper af te sluiten, en ik besluit in ieder geval een hostel in het naastgelegen Punta del Este voor het weekend te boeken.
De dag hierna, vrijdag, is de zee dan eindelijk rustig genoeg om surflessen te geven. Ivan en zijn vrienden hebben de ochtend lang meerdere kinderlessen en hebben mij gevraagd of ik wat foto’s van ze kan nemen. Blij dat ik eindelijk iets kan doen maak ik bijna 300 foto’s. Ik raak er zó enthousiast van dat ik uiteindelijk met kleding en al tot mijn middel in de zee sta. Als de laatste klant weg is vraagt Ivan of ik het wil proberen. Dat had ik niet meer verwacht, wat leuk! Ik was er al vanuit gegaan dat ik hier geen supertalent voor zou hebben, maar omdat ik al een paar keer op een snowboard heb gestaan misschien er wel iets gevoel voor zou hebben? Klein verschil; bij snowboarden sta je al op het bord als je aan de afdaling begint. Bij surfen lig je, en moet je je, terwijl je door een golf wordt overspoeld, op een wiebelende plank hijsen. 90% van de tijd lig ik in het water voordat ik überhaupt omhoog ben gekomen. Het is maar goed dat de plank met een lijn aan mijn enkel is vastgemaakt, anders zou het een duur grapje worden. Twee keer presteer ik het om overeind te komen en met één voet en één knie (valsspelen, ik weet het – maar beter dan niets) een paar seconden op het bord te blijven. Oké, ik ben dus echt een enorme kneus hierin. Maar wat is het leuk! Ik ben meer bezig met mijn plank terug vissen dan er daadwerkelijk op te zitten, al snel ben ik gebroken van de inspanning en misselijk van de liters zeewater die ik binnen heb gekregen – en ik heb de tijd van mijn leven. Voor het eerst in drie dagen hebben Ivan en ik een klik over onze gezamenlijke liefde voor deze sport. Na een halfuur ben ik op en geef aan nog één golf te pakken en er dan mee te kappen. Inmiddels is de zee best wild geworden en ik heb moeite om er doorheen te komen. We moeten achter de golven zien te komen, maar mijn lichaam kan niet meer, ik wordt constant alle kanten op geslagen en ga meerdere keren kopje onder. Ik wil bijna opgeven, dit is niet alleen niet leuk meer maar ook ronduit eng. Maar ik wil zo graag nog één keer dat we uiteindelijk door de golven heen komen. Misschien zijn het de aanwijzingen en aanmoedigingen van Ivan (en de strandgasten die mijn geploeter het afgelopen half uur hebben gevolgd), misschien geeft het feit dat dit de laatste poging is wat extra motivatie of misschien is het stom geluk, maar deze keer haal ik het (met 1 knie op de plank) tot aan het strand! Ivan middenin de zee, ik op mijn plank in de branding en de gasten op het strand, we steken allemaal juichend onze armen in de lucht!
Na deze les is het tijd om mijn spullen in te pakken, de tent op te breken en naar Punta del Este te gaan. Dit is de Uruguayaanse versie van Scheveningen, de hele stad is opgebouwd uit hotels en flatgebouwen en behalve het strand is hier niet echt iets te doen. Maar aangezien ik nog steeds geen plan heb voor de aankomende weken maakt dat ook niet echt wat uit. Ik spendeer mijn tijd voornamelijk in de tuin van het hostel op het internet, en uiteindelijk lukt het me nog wat te regelen. Maandag vertrek ik naar het noordelijker gelegen La Paloma (dus voor nu blijf ik nog wel in Uruguay) waar ik, zoals het er nu naar uitziet, paardrijden en surflessen kan combineren. Klinkt goed, dus hopelijk de volgende keer een wat positiever blog!

Ps. Als klap op de vuurpijl van deze niet zo leuke week heeft mijn telefoon vandaag besloten ermee op te houden. Pas in Amsterdam kan die weer gerepareerd worden. De komende weken heeft appen dus geen zin, mailen of via facebook kan wel!